go Mad...rid vol7 the end

Μετά το φοβερό παιχνίδι με τις κάρτες (άμα δεν ξέρει μπιρίμπα ο τζιτζιφιόγγος τι να τον κάνεις;) κι αφού ο mr.President μου κόλλησε το παρατσούκλι Madame Trou de Cul (δεν θα μεταφράσω, δεν θα πέσω στο επίπεδο) επειδή έχανα συνέχεια, γύρισα ηττημένη στο δωμάτιο κι έπεσα για ύπνο.

Το πρωί ήμασταν σαν τους διωγμένους, με τις βαλίτσες στο χέρι για τσεκ άουτ, ενώ η πτήση μας ήταν μεσημεριανή. Η Νούρα για ακόμη μια φορά μας μέτρησε κι αφού σιγουρευτήκαμε ότι δεν λείπει κανείς, χωριστήκαμε πάλι σε κλίκες κι αρχίσαμε να πίνουμε ξινές πορτοκαλάδες από καφετέρια σε καφετέρια για να περάσει η ώρα. Σερνόμασταν από την κούραση κι όλοι μιλούσανε για τις αμέτρητες ώρες ύπνου που θα κάνουν μόλις επιστρέψουμε στην πατρίδα Τουλούζη (ναι, μετά τη Μαδρίτη έγινε πατρίδα μας). Κάτι που φυσικά δεν ίσχυε για εμένα και τη Φού, αφού έπρεπε να ετοιμάσουμε την παρουσίαση «Δίκαιο του Τουρισμού και Οργανισμοί στην Ελλάδα». Δηλαδή θα διαφημίζαμε την χώρα μας (την αληθινή πατρίδα) θα μιλούσαμε με τα καλύτερα λόγια, θα ξενυχτούσαμε ακόμα δυο βράδια για να ζήσουμε λίγες στιγμές δόξας. Σε αυτό βέβαια, δεν είχαμε υπολογίσει την Βιετναμέζα, η οποία είχε μπει σφίνα στην ομάδα εργασίας και που χάρη σε αυτήν τελικά πατώσαμε ολοσχερώς! (πρόκειται για το επόμενο ακριβώς επεισόδιο που θα δημοσιεύσω…).

Κομμένες σκηνές:

1. Ήταν Κυριακή βράδυ και περπατούσαμε γύρω από την Plaza del Sol. O Μόγγι , τα σάλια του οποίου τρέχανε μέχρι τα πατώματα, φωτογράφιζε εκείνες τις τολμηρές νεανίδες, με τα πολύ κοντά φουστάκια και τις ψηλές δερμάτινες μπότες. Αν βρισκόμασταν σε δάσος, πιστέψτε με, αυτές οι κοπέλες θα ήταν δέντρα και το δάσος θα ήταν πολύ πυκνό. «Φού, τις είδες τις πόρνες;», λέω γελώντας στα ελληνικά, ξεχνώντας εντελώς ότι κάποιες λέξεις είναι διεθνής και τις καταλαβαίνουν εύκολα παπαγάλοι και σπουργίτια… «Όχι! Που είναι;», με ρώτησε ενώ περνούσε ήδη ανάμεσα από δυο τέτοιες. «Α!Πορνό! Το κατάλαβα αυτό!», είπε ενθουσιασμένος ο Γκί… «Σε ωραία γειτονιά ήρθαμε πάλι…», είπε κι έσφυξα την τσάντα, διότι έχω μια παράδοση όταν ταξιδεύω να μπαίνω σε τέτοιες γειτονιές. Για παράδειγμα, στη Νέα Υόρκη, περπατούσα με τον Βασίλη τον συμπαρουσιαστή στο δρόμο… Περάσαμε ένα πεζοδρόμιο και ξαφνικά έκοψε η κίνηση. Συνεχίσαμε να περπατάμε αδιάφοροι, μέχρι που καταλάβαμε ότι έχουμε μπει μέσα στο γκέτο.
2. Όταν η Φακιδομύτη με ρώτησε αν ενδιαφέρομαι για χαρτιά στο δωμάτιο των αγοριών κι αφού η Νούρα δέχτηκε να έρθει μαζί μου κι έτσι φύγαμε για τον κάτω όροφο με τις πιτζάμες, είχαμε ένα μικρό μπατακλάν. Χτυπούσαμε επίμονα λάθος πόρτα… Και παραλίγο να ξεμαλλιαστούμε με τη Φακιδομύτη γιατί νομίσαμε ότι μας κάνει πλάκα. Ξεσηκώσαμε όλο το Χόστελ ψάχνοντας σε όλους τους ορόφους και ευτυχώς, δεν είδαμε άλλα βρακιά…

Λίγα λόγια για τη Μαδρίτη:

Οι Ισπανοί δεν είναι ωραίοι, ούτε οι Ισπανίδες. Πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά όταν περπατάς στο δρόμο απογοητεύεσαι.

Σε κάποια σημεία το κέντρο της πόλης μοιάζει με την Ερμού, με την Ιπποκράτους, με την Ακαδημίας… Γενικά όμως έχει πολύ ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική που καλύπτει τα όσα «ξέφυγαν» από το αρχιτεκτονικό σχέδιο της πόλης. Σε αντίθεση με την Αθήνα, που μόνο λίγα κτίρια αξίζουν, αλλά που πνίγονται μέσα στο γενικό αίσχος των πολυκατοικιών του ΄50 με την πράσινη τέντα του μπαλκονιού με το άθλιο καγκελάκι.

Για να γυρίσεις τη Μαδρίτη χωρίς να ξεπατωθείς όπως εγώ, χρειάζεσαι τουλάχιστον 4 γεμάτες ημέρες.

Τέλος, είναι πιο εύκολο να μάθεις τα βασικά Ισπανικά και να παραγγείλεις το φαί σου, παρά να συνεννοηθείς στα Αγγλικά.

Προσωπικά, δεν ξετρελάθηκα, αλλά είδα αρκετά όμορφα πράγματα…