Η πλειονότητα των συνοδοιπόρων μου ήτο ορεξάτη… Πρώτον γιατί πεινούσαμε και δεύτερον, γιατί επιτέλους είχαμε φτάσει στον προορισμό μας. Βέβαια, τώρα είχαμε πρόβλημα για το πως θα μείνουμε στα δωμάτια. Το Ζεύγος ήθελε οπωσδήποτε να μείνει ενωμένο, όπου αυτό σήμαινε οτι το δωμάτιο θα γινόταν μίξ. Επομένως, δυο απο εμάς θα κακόπεφταν σίγουρα. Ξέρεις τι είναι να κοιμάσαι ξέροντας οτι στο πρώτο ροχαλητό οι δίπλα θα ξεβρακωθούνε; Ότι εσύ θα κοιμάσαι του καλού καιρού και στο απέναντι κρεβάτι μπορεί να γίνονται όργια; Απο την άλλη, οι 3 αχώριστες Κινέζες έπρεπε να πάρουν άλλον έναν στο δωμάτιο, τώρα που η τέταρτη Κινέζα είχε μείνει πίσω… Σε αυτή την περίπτωση θα προτιμούσα να κοιμηθώ στο ίδιο κρεβάτι με το ζεύγος, αντί για το ίδιο δωμάτιο με τις Κινέζες. Με τα πολλά χωριστήκαμε και τη γλίτωσα φθηνά, αφού θα έμενα με τη Φού, τη Νούρα και την Φακιδομύτη. Ο Ξανθός και η Αιμιλία θα θυσιάζονταν στο βωμό του έρωτα και θα έκαναν τα στραβά μάτια και οι Κινέζες θα ζούσαν για λίγο την πολυτέλεια του τρίκλινου. Φυσικά η Μαργιορί με τον Γκόμενο με το ακριβό μπουφάν έμειναν σε δικό τους δωμάτιο. Γενικά ήρθαν μόνοι τους, αλλά τελικά μας καβάλησαν και κάναμε το πρόγραμμά τους.
Φύγαμε τρέχοντας για την πόλη, οι Γάλλοι ξελυσσαγμένοι τελείως, αναζητούσαν ένα τυπικό Ισπανικό ρεστοράν και έτσι τρυπώσαμε στο πρώτο που βρήκαμε μπροστά μας. Όλα καλά κι όλα ανθηρά, αν εξαιρέσουμε οτι το πάτωμα είχε υπερκαλυφθεί με τόνους σκουπιδιών, απο οδοντογλυφίδες χρησιμοποιημένες, μέχρι λερωμένες χαρτοπετσέτες. «Αα, έτσι κάνουν οι Ισπανοί! Τρώνε και τα πετάνε όλα κάτω! Είναι η Παράδοση!», μου είπε ο Γκόμενος ο Ακριβομπουφανής. Περίφημα! Πεινούσα τόσο πολύ που όρμησα στο φαγητό μου χωρίς δεύτερη σκέψη. Και κάπου εκεί στα μισά κι ενώ με έχει πιάσει λαιμαργία (αυτό που λέμε τρώγοντας έρχεται η όρεξη) βρίσκω στο πιάτο μια κοντή, μαύρη, πολύ σγουρή τριχούλα. Όχι τρίχα! Τριχούλα! Σοκάρομαι, ανοίγω το στόμα διάπλατα με τη μπουκιά στην άκρη της γλώσσας. Σηκώνω τα χέρια ωσάν να παραδίδομαι στους μπάτσους. Τότε ο Ακριβομπουφανής την αρπάζει και την πετάει κάτω (την τριχούλα). «Ορίστε! Συνέχισε!», μου είπε και συνέχισε ανενόχλητος το δικό του φαγητό. «Δεν έπρεπε να την πετάξεις!Ήταν η απόδειξη για να τους τη δείξει!!!» φωνάζει μια απο τις Γαλλίδες. «Εντάξει, να, Αλεξία, να σου δώσω μια άλλη…», είπε ο Γκί και πήγε να βάλει το χέρι μέσα στο παντελόνι. «Δεν χρειάζεται!!!!», του είπα τρομοκρατημένη και κοίταξα απο την άλλη. Τότε κατάλαβε οτι δεν θα φάω το υπόλοιπο και το χλαπάκιασε χωρίς κανέναν δισταγμό. Μπλιάξ!
Αν και θα ξυνπούσαμε στις 8 το πρωί, υπήρχε διάθεση για ξενύχτι…Έτσι καταλήξαμε σε μια αδιάφορη μπυραρία, με αδιάφορες μπύρες κι αδιάφορες συζητήσεις… Ο Μόγγι είχε λυσσάξει να μας φωτογραφίζει, ο Ξανθός κόντευε να κοιμηθεί πάνω στο τσάι του. Ήδη μερικοί είχαν αποχωρήσει για το ξενοδοχείο. Σε αυτό το σημείο θα κάνω την αφήγηση ευκολότερη, διότι στο εξής δεν θα χρειαστεί να αναφερθούμε στους μισούς, που δεν έπαιξαν κανένα ρόλο στο ταξίδι. Πες ότι τους χάσαμε στο δρόμο βρε αδερφέ!
Την επόμενη ημέρα ξυπνήσαμε με το ζόρι και με ελαφρά ζαλάδα. Είχε έρθει η στιγμή να βγάλω το ταγιέρ-κονσέρβα από το βαλιτσάκι, έπρεπε να ισιώσω και το μαλλί… Βλέπεις είχαμε μεγάλες προσδοκίες. Μας είπανε να φέρουμε τα βιογραφικά μας, γιατί στην έκθεση που θα πηγαίναμε, οι μεγαλύτερες τουριστικές εταιρείες όλου του κόσμου, μας περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες. Έτσι μας είπανε. Το πιστέψαμε. Εγώ κι η Φού, το πιστέψαμε πιο πολύ όμως, γιατί είχαμε φέρει και τα καλά μας. Η Φού δε, την τακούνα της αποφοίτησής της… Επισημότητες σου λέω… Όλοι οι άλλοι φορέσανε το σκισμένο τους τζιν και τα τρύπια τους παπούτσια. Τέλος πάντων, εμείς κιουρίες δεν το βάλαμε κάτω.
Γενικά αντιπαθώ πολύ το πρωινό ξύπνημα… Η Φακιδομύτη όμως, πλήρως ανανεωμένη από τον ύπνο, άρπαξε την πετσέτα της και μπήκε για ντους… Κι ενώ δεν είχα καμία όρεξη να κάνω μπάνιο, έπρεπε να πάρω σειρά, για να μη με πουν βρωμιάρα…
No comments:
Post a Comment
Any comments?