Barotsarka Fail

«Θυμάμαι τότε που χορεύανε όλοι, δεν κοιμότανε ποτέ αυτή η πόλη…», κι όπως τη θυμάμαι, έτσι ακριβώς τη βρήκα. Ποια κρίση; Ποιο άγχος; Τρίτη βράδυ και το κέντρο της Αθήνας πλημμυρίζει από γούνινα γιλέκα, μεγάλα κοκάλινα γυαλιά μυωπίας, κόκκινα κραγιόνια, γόβες στιλέτο, καουμπόηδες με «ψηλωτικό» πατάκι και ψώνια με γυαλιά ηλίου… (αυτή είναι η μόδα εφέτος). Οι φίλες μου κατενθουσιάστηκαν που θα ακολουθούσα το τρελό πρόγραμμά τους. Με μια επιφύλαξη και με το κόκκινο κραγιόν στην τσάντα μπήκα για ακόμη μια φορά στον Τρακαρισμένο Σίφουνα (της Τζέν-τζέν). 

Η Ρούνι-ρούνι κουνιόταν ήδη από το αμάξι, η Τζοάν (νέο φρούτο) είχε πάθει λύσσα με την κατάληξη «άρα». Όλα τα ονόματα σε –άρα… Κι ύστερα, «Θα ακούσουμε μουσικάρα… Θα κάνουμε παρτάρα…». Θα πιούμε και μια μπομπάρα, ήθελα να προσθέσω με όλη τη χωλή που μου περίσσευε. Ξέρεις, εγώ έχω γεράσει πριν από την ώρα μου

 και αυτός ο τρόπος διασκέδασης με κουράζει και με ξενερώνει κάπως. Η Ντράνα χόρευε το «στριπτίζ» ενώ τη χειροκροτούσαν οι τρείς νάνοι από κάτω… (οι κατακτήσεις της). Ο κόσμος κοντός, πιο κοντός δεν γίνεται. Που πήγαν οι ψηλοί γκόμενοι; Οέο; 

Η μουσική ήταν πολύ δυνατή, αλλά οι φίλες μου επέμεναν να μου πιάνουν την κουβέντα γκαρίζοντας μέσα στα αφτιά μου. Όταν πάμε για καφέ κάθονται μουγκές, τώρα τους ήρθε η έμπνευση να τα πούμε όλα;, σκέφτηκα και συνέχισα να παίρνω ανάσες από τα αφτιά για να γλιτώσω τη φρικτή καπνίλα (vive la France και η απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους). Τα κορίτσια είχαν και μερικούς φίλους εκεί γύρω… Δυο τυπάκια (οι δυο από τους 3 νάνους) ντυμένα ασορτί, καταλάθος μάλλον, αλλά το θέαμα γελοίο. Ένας άλλος, ο οποίος έπαιρνε πόζες σα μανεκέν του CK (από την περιγραφή και την επωνυμία κρατάμε μόνο το κλάιν). Ένα τέταρτο στρουμφάκι, συμπαθητικό μεν, αλλά στρουμφάκι, το οποίο χοροπήδαγε πάνω στα πόδια μου, ενώ συγχρόνως η «από πίσω» μου έδινε αγκωνιές (χορός «αερόμπικ» και ηχητικό εφφέ «Στέλλαααα κρατάω μαχαίρι»). Και με τις πολλές κλωτσές και αγκωνιές, δώστου πετάγεται ένα ποτό πάνω στην τσάντα μου και τη ζακέτα μου.

Με τα πολλά, οι φίλες μου αποφασίζουν να πάμε σε ένα άλλο μπαρ να συνεχίσουμε τη φοβερή μας διασκέδαση. Φόρεσα τη βρεγμένη ζακέτα, δάγγωσα τα χέρια μου να μην εκτοξεύσω βρισιές κι ευχήθηκα να φάμε πόρτα. Δυστυχώς μπήκαμε. Εκεί αποφασίζω να πιώ ένα ποτό για να μη κάνω χαρακίρι από τη βαρεμάρα. Στο δεύτερο μπαρ λοιπόν, πατροπαράδοτα,  ο κόσμος είναι σαλεμένος πάντα… Καταρχήν να σημειωθεί ότι το μπαρ φημίζεται για την «πόρτα» του, εξού κι ήλπιζα να μείνουμε απ’έξω, αλλά ενόψει κρίσης ο άλλοτε σνομπ πορτιέρης έμπαζε μέσα ό,τι μπάζο περνούσε απ’όξω. Τσόκαρα! Ναα! (μούτζα).

Πάνω που έχω πείσει τον εαυτό μου να διασκεδάσει, με ξαναμπουγελώνουν με ποτό. Από τη μία τζίν λεμόνι, από την άλλη κρασί… Αυτό ήταν για να με ευχαριστήσουν που δεν διεκδίκησα με μπουνιές τα ρέστα που μου έφαγαν με το έτσι θέλω. Ανέβηκα ένα σκαλοπάτι να πάρω καθαρό αέρα και τότε με μια γρήγορη ματιά εντόπισα τουλάχιστον δέκα θαμώνες, άντρες- γυναίκες, με σκουφί ψηλοπεσμένο και καλά αλητεία… Μέσα στο μπαρ η θερμοκρασία να είναι απαγορευτική για κάτι τέτοιο, σάουνα κανονική λέμε… Ποζεριά να φάν κι οι κότες. Ψείρες έβγαζες, αλλά πάνω από όλα το στυλ. Σα να μη συμβαίνει τίποτα, σαν κανείς να  μη δουλεύει αύριο, σα να μην υπάρχει κρίση… Να μου πεις και τι να κάνουνε; Να μιζεριάσουνε; Άμα έχουν όρεξη γιατί να μη διασκεδάσουν;

Σκεφτόμουν πόσο μίζερη έχω γίνει, που αντί να βλέπω νέους ανθρώπους να διασκεδάζουν γύρω μου, εγώ έβλεπα ένα μάτσο ηλίθιους να παριστάνουν ότι είναι κάτι που δεν είναι στην πραγματικότητα (μπάρμπι, ροκ σταρ, ιδιοφυίες του Χάρβαρντ, η αφρόκρεμα της κοσμικής Αθήνας κ.ο.κ.) να κοιτάνε ανήσυχα γύρω τους, να ψάχνονται. Να μην έχουν τίποτα να πουν, να σε παραπέμπουν στο βιογραφικό τους στο facebook. Δείξε μου το προφίλ σου να σου πω ποιος είσαι… Και ξέρεις, ούτε καν να περιμένεις μέχρι να πας σπίτι, αλλά επι τόπου, με το σούπερ smart phone σου… Όλοι σκυμμένοι πάνω από τα κινητά τους. Μετά ξαναβαρέθηκα κι άρχισα να μετράω τις κοπέλες που έβγαιναν κουτσαίνοντας πάνω στα δωδεκάποντα, παραπατώντας ή στα τέσσερα…