Ένα σταζ, μα τι σταζ!

Ποτέ ξανά δεν ήταν τόσο δύσκολο να βρεις «stage». Δηλαδή, να πας σε έναν εργοδότη και να του πεις ότι για τους επόμενους μήνες, μπορεί να σε εκμεταλλευτεί στο έπακρο, να σου αναθέσει όλες τις πιθανές χαμαλοδουλειές, να σε βρίζει όταν έχει νεύρα, να βρίσκει ζεστό καφέ κάθε μέρα επάνω στο γραφείο του (αν στο ζητήσει με φουσκάλα και δεν σου κάτσει, ρίχνεις μια χλέπα). Και όλα αυτά δωρεάν ή σχεδόν δωρεάν. Ναι φίλοι μου, ξέρω ότι θα ξαφνιαστείτε, αλλά στο εξωτερικό η πρακτική πληρώνεται, όχι όπως στην Ελλάδα που μας κοροιδεύουν μέσα στα μούτρα μας, ότι τάχα μου δεν μπορούν να καταλάβουν μετά από 1 μήνα δουλειάς αν αξίζεις ή όχι και σε κρατάνε δόκιμο κι απλήρωτο επ’ αόριστον. Για να καταλάβεις το θράσος του τελευταίου μου εργοδότη, μου είχε πει «εμείς δεν είμαστε από αυτούς που αλλάζουμε προσωπικό κάθε έξι μήνες!». Δεν εννοούσε ότι θα σε πληρώσει κάποια στιγμή αντί να σε αντικαταστήσει. Εννοούσε ότι θα σε κρατήσει για πάντα… και για πάντα άμισθο!

Τέλος πάντων, εδώ στα ξένα στο στάζ πληρώνεται. Μη φανταστείς κάτι φοβερό, πάντως κάτι θα πάρεις, έτσι, για το γαμώτο. Αισιόδοξη όπως πάντα, με μια κούπα καφέ στο χέρι (αρχικά) άρχισα να ψάχνω τα stages που μπορώ να κάνω στο δεύτερο εξάμηνο του μεταπτυχιακού μου. Και κάπως έτσι έμαθα ότι μας προορίζουν για ένα φοβερό πρόγραμμα στο εξωτερικό, σε χώρες… εξωτικές, για οργάνωση κι ανάπτυξη του τουρισμού. Τι πρωτοπορία! Τι ανατροπή!!!

Το challenge μεγάλο… Μόνο 8 από τους 27 θα καταφέρουν να μπουν σε αυτό το φοβερό πρόγραμμα! Τι στο καλό; Ωραία θα είναι, σκέφτηκα και πάτησα το link.  Οι εξωτικοί προορισμοί που μας έταζαν δεν ήταν παρα ένα τσούρμο τριτοκοσμικών χωρών. Το καλύτερο από τη λίστα ήταν το Μαρόκο. Κατά τ’ άλλα, είχες να διαλέξεις ανάμεσα στην Κένυα, το Τσιμπουντί, τη Μαδαγασκάρη, τη Σρι Λάνκα, κάτι κάπου στην Ινδονησία το όνομα του οποίου μου διαφεύγει… Έχοντας υπόψη ότι η Μαδαγασκάρη δεν είναι όσο όμορφη δείχνει η ομώνυμη παιδική ταινία και πως θα πρέπει να μείνεις σε σκηνή στη ζούγκλα, γιατί δεν υπάρχουν υποδομές. Ότι στη Σρι Λάνκα, αν κάνεις ένα βήμα παραπάνω από τον κήπο του πεντάστερου, μπορεί να κολλήσεις χολέρα με την πρώτη ανάσα. Επίσης είναι πιθανό να κάνει κάποιος κακά μπροστά σου, να πέσεις θύμα ληστείας από μαφιόζα μαϊμού, να σε τσαλαπατήσει κάποιο crazy taxi…

Στο «κάτι κάπου στην Ινδονησία το όνομα του οποίου μου διαφεύγει» είναι πανέμορφο. Φοίνικες, τροπικό κλίμα, παραλιάρα… και να-Λόλα-ένα-τσουνάμι, χώρια οι 17 ώρες πτήση με το αεροπλάνο. Στην Κένυα θα περάσεις τέλεια…αν σου περισσεύει από το μισθό του σταζ κάτι να πληρώσεις τον bodyguard σου, γιατί αλλιώς δεν κυκλοφορείς, είσαι άσπρος και σε μισούνε. Άσε που μπορεί να σε φάει κανένα λιοντάρι αν αποφασίσεις να πας για πικ νίκ έξω από τη Μομπάσα.  Το Μαρόκο απορρίπτεται, μπορεί να βρεθείς σε χαρέμι, ή χαμένος κάπου στη Σαχάρα. Τι έμεινε; Α, ΝΑΙ! Το Τσιμπουντί! Δεν περιγράφω άλλο! Έκλεισα το Link με τρόμο και δάκρυα στα μάτια… Ξαφνικά η Βλαχοτουλούζ έμοιαζε με παράδεισος!

Πήγα φουριόζα για μάθημα, αποφασισμένη να μάθω τι θα κάνουν οι υπόλοιποι. Σίγουρα δεν θα έβρισκα κανέναν τρελό άνθρωπο που ενδιαφέρεται για το παραπάνω project. Έκπληξη Νο 2: Η Γιου Φέη δήλωσε ότι την ενδιαφέρει, γιατί βαριέται να ψάχνει κάτι άλλο, αφού αυτό θα μας έπαιρνε ούτως ή άλλως. Λες; Λες να χάνω την ευκαιρία της ζωής μου; «Αν πηγαίναμε μαζί, μπορεί να είχε και πλάκα…» έλεγε η Φού, ενώ έβαζε τη τζίφρα της στο 16^ο γράμμα αίτησης για σταζ. «Θα γίνουμε κλωσάρ! Θα δηλητηριαστούμε! Θα μας βιάσουν και θα μας σκοτώσουν και δεν είμαι σίγουρη για τη σειρά που θα γίνουν όλα αυτά!», της είπα. «Δεν είμαι σίγουρη, έχει ανάπτυξη το Τσιμπουντί… Και η Sindy (η φίλη μας από άλλο μεταπτυχιακό) ρώτησε για σταζ και της το προτείνανε… Αν πάμε και οι τρείς;», αντιλέγει. «It is out of the question!!! Hors de question!!!», είπα και ελάλησα.

Ά ρε καραμήτρο, ονειρευόσουν και Atlantis στο Dubai… Που πας βρε κακομοιρίτσα;