Οι μάγισσες της συμφοράς vol1

Δυο ημέρες μετά τη Πανσέληνο του Ιουλίου, η νύχτα ήταν ανατριχιαστικά ήρεμη. Η θάλασσα ήταν λάδι και στα απόμερα μέρη της βουλιαγμένης πόλης, πέντε κοπέλες έπιναν γλυκό κρασί και μασουλούσαν κολοκυθοκορφάδες με λαγνεία και λαχτάρα. Η Ειρηναία προσπαθούσε να συγκεντρώσει τη σκέψη της, η Σταλίδα γευόταν λίγο λίγο το πιοτό, με καρτερία. Η Φραουλία αγνάντευε τον σκοτεινό ορίζοντα, η Μαγδαλένη θρυμμάτιζε την κόρα του ψωμιού κι η Αλεξάνδρα έκανε ανασκαφές στη χωριάτικη, αναζητώντας το μαγικό κρεμμύδι. Γιατί; Σάμπως θα φιλούσε κανέναν; Ύστερα σηκώθηκαν από το μυστικό δείπνο και με ένα μπουκάλι η καθεμία στα χέρια κατευθύνθηκαν προς την πηγή της σιωπής. Δεν μιλούσαν μεταξύ τους, δεν έβγαζαν ήχο κανέναν, μη και χαλάσει το ξόρκι, όπως πρόσταζαν τα παραδοσιακά Σμυρνιάτικα μάγια.

Έφτασαν στην πηγή της σιωπής, το νερό κυλούσε όπως το αίμα στις φλέβες. Μία μία πλησίαζε και γέμιζε με νερό το μπουκαλάκι της, το ένα τρίτο μονάχα. Ύστερα άφηνε μια χούφτα ζάχαρη στο βράχο, δίπλα στην πηγή ή πάνω στα χλωρά. Ζάχαρη για να γλυκάνουν τις μοίρες. Η Κλωθώ, που γνέθει το νήμα της ζωής, χαμογέλασε με πικρία, είχε χρόνια να δει νέες μάγισσες, από τη μία θύμωνε κι απο την άλλη νοσταλγούσε. Η Λάχεση, η οποία αιώνες τώρα  μοιράζει τους κλήρους, και καθορίζει τι θα "λάχει" στον καθένα, ειρωνικά τους έταξε ένα καλοκαίρι αμαρτωλής λαγνείας. Η Άτροπος, ήταν ειρωνική, δεν της γέμισαν το μάτι οι νεαρές νεομάγισσες. Είναι η Μοίρα που κόβει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, όταν έρθει η ώρα, την κλωστή της ζωής των ανθρώπων. Φυσικά δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα των μαγισσών κι αυτό την δαιμόνιζε. Πόσο θα’θελε να τις στείλει στον Άδη μια ώρα αρχύτερα. Κακιασμένη Άτροπος, προτιμούσε τους κολοκυθοκορφάδες από τις χούφτες ζάχαρης.

 

Αφού τελείωσαν με την πρώτη πηγή, με σεμνότητα κι απόλυτη σιωπή (η Φραουλία κόντευε να σκάσει στην προσπάθεια να πνίξει τον ξερόβηχα) έφτασαν στα Νερά των Εραστών. Λένε πως σε αυτή την πηγή δεν υπήρχε για χρόνια νερό, μέχρι που ένα νεαρό ζεύγος, Αύγουστος ήταν, έβγαλε τα μάτια του, κι από τον ιδρώτα δημιουργήθηκε η πηγή. Άλλες ιστορίες θέλουν την πηγή να δημιουργήθηκε όχι ακριβώς από νερό, αλλά από κάτι άλλο… Τα Νερά των Εραστών είναι ένα επικίνδυνο μέρος για κοπέλες. Η Μαγδαλένη έσκυψε πολύ για να φτάσει το μπουκαλάκι να γεμίσει και τότε αερικά ανδρικού φύλλου άρχισαν τα σφυρίγματα και τα πειράγματα στα Αγγλικά. Είναι η διεθνής γλώσσα όλων των πνευμάτων, των αρχαίων κ.ο.κ.,, γι’ αυτό στο Troy, στους 300 και σε όλες αυτές τις ταινίες, οι Αρχαίοι ημών προγόνοι μιλούν αγγλικά και όχι αρχαία ελληνικά. Άσχετοι άνθρωποι! Όλα από εμένα περιμένετε να τα μάθετε! Τέλος πάντων, που είχαμε μείνει; Α, ναι… στα 

Νερά των Εραστών.

Από την αφωνία είχε ξεραθεί το στόμα τους, το λαρύγγι πως το λένε; Κάνανε όμως υπομονή κι ύστερα έφτασαν στην 3^η και τελευταία πηγή. Η ζάχαρη κόντευε να τελειώσει, όμως έφτασε και για τις πέντε τους. Τώρα οι μοίρες είχαν γλυκαθεί για τα καλά κι έβλεπαν με καλό μάτι τις μαγισσούλες. Ακόμα και η κακιασμένη Άτροπος τους έδωσε την ευχή της. Η Αυλή της Παριανής είχε το πιο διαυγές νερό, ήταν δυσεύρετο, κρυμμένο από τα μάτια του κόσμου. Πίσω από έναν κουβά, τον οποία σκέπαζε ένα γιγαντιαίο κομμάτι λευκό μάρμαρο Πάρου, όπως ακριβώς λέει ο μύθος. Στην Αυλή της Παριανής, η τελετή έλαβε τέλος. Οι τελευταίοι κόκκοι ζάχαρης έπεσαν, τα μπουκαλάκια έκλεισαν, οι μάγισσες κατευθύνθηκαν στη σκοτεινή καλύβα, άναψαν μια λάμπα κι ύστερα μίλησαν ξανά. Φύλαξαν σε ιερό σημείο το φίλτρο, που δεν είναι άλλο, από το Αμίλητο Νερό.