12.7.11

La ville Rose 5

Παρατηρούσα τους Γάλλους λοιπόν, και μου έκανε εντύπωση που ως νότιοι οι Τουλουζάνοι, με μεσογειακό ταπεραμέντο, συνηθίζουν να κάνουν έντονες γκριμάτσες. Όχι σαν τις δικές μας όμως! Άλλες, δικές τους, που όμοιές τους δεν έχεις δει.

Εκεί που περπατούσα, βλέπω ένα μεσήλικα να έρχεται από μακριά, με ελαφρώς σκυμμένο το κεφάλι. Κρατούσε με τα δυό του χέρια ένα χαρτοφύλακα- βαρύς φαινόταν και τη στιγμή που με προσπέρναγε, τα μάγουλά του γέμισαν με αέρα, φούσκωσαν σα δυο μεγάλες τσιχλόφουσκες, όπως φουσκώνουν τα μάγουλά τους οι αρσενικές σαύρες επάνω στον καυγά. Ύστερα, έκανε το στόμα του δαχτυλίδι, σα αν άκουσα ένα ελαφρύ «ohh» κι αμέσως μετά «φφφφφου», ξεφύσηξε με δυσανασχέτηση. Πήρε ζωή από αυτό, μα την Παναγία, λες και το είπε και ξαλάφρωσε.

Οι διπλανές μου (μάνα και κόρη) πίνουν καφέ. Η μητέρα ακούει την κόρη, η οποία της κάνει μάλλον ρητορικές ερωτήσεις. Τότε η μάνα σηκώνει το χέρι, με τον αγκώνα να έρχεται στο ύψος το στήθους της, την παλάμη να στρέφεται σαν πλάκα φωτοβολταικού  προς την κόρη (πόζα Μαρία Κάλας έτοιμη να τραγουδήσει) και φουσκώνοντας τα μάγουλα ξεφυσάει και παράλληλα κουνάει το κεφάλι πέρα δώθε, σα να ήθελε να πει «Ε μα ναι, λογικό είναι!».

Θέλω απεγνωσμένα να πιώ ένα καφέ νερουλό, σαν αυτό που λέμε στην Ελλάδα γαλλικό, ή φίλτρου έστω. Για εκατοστή φορά, αφού τον παρήγγειλα με άλλο πάλι τρόπο μήπως καταλάβει η σερβιτόρα, τελικά μου έφερε εσπρέσο. Πάλι. Μανία που την έχουν αυτοί οι Γάλλοι. «Μα αυτό που πίνετε στο πετί ντεζενέ πως το λέτε επιτέλους;; Αυτό θέλω να πιώ εγώ! Όχι άλλο εσπρέσο!», λέω νευριασμένη και τότε κάνω την κίνηση ματ. Απογοητευμένη ανοίγω το φακελάκι να ρίξω ζάχαρη στο κώνειο που μου έφερε κι ανοίγοντάς το αναφωνώ «ah-ffffou!», σα να λέω… «δεν θα συνεννοηθούμε!».

Όπως φαίνεται το «ah, mais ooooh fffou!», κολλάει παντού. Ανάλογα τον τόνο, τη χειρονομία και την πόζα, μπορεί να συνοδεύει οποιαδήποτε διάθεση του Τουλουζέν. Κι αν αρχίσεις να το παρατηρείς, γίνεται κολλητικό και το αντιγράφεις! Κι άμα κάνεις αυτό το ah fou, σε περνάνε για δικό τους μετά… Αλλά εκτός από αυτό, υπάρχουν κι άλλα που παρατήρησα κι έπρεπε να μάθω, τώρα που θα ζω εκεί. Καταρχήν, το «bien», δηλαδή «καλώς», το λένε «ben». Επιπλέον, όταν θέλουν να πούνε «ναι»(OUI), το λένε αφού σου βγάλουν τη ψυχή κολλώντας από δίπλα, πολλές άσχετες λέξεις. «Ben, bon, oh la-la, mais aaaah fou, mais oue, oue, OUI!».  

«Καφέ αλονζέ», παρήγγειλα την επόμενη ημέρα. Και μάντεψε τι! Ήρθε ο εσπρέσο σε μεγάλο ποτήρι νερωμένος. «Μα αυτό που ζητάτε το έχουν μόνο στα McDo. Εμείς το λέμε «Αμερικέν»». Κι αμέσως μάζεψα τη γλώσσα μου και κατάλαβα ότι αυτό που ζητούσα στις καφετέριες εδώ θεωρούταν το λιγότερο ντροπή! Εδώ που τα λέμε, διπλό εσπρέσο με 1.70 ευρώ δεν μου πέφτει κι άσχημα. Αντίο καφέ φίλτρου…

Και τώρα μένει να μάθω… Το γαλλικό μανικιούρ είναι γαλλικό ή μήπως κι αυτό είναι αμερικάνικο; Και το γαλλικό φιλί; Ε τι ρε παιδιά; Να μη μάθω; Αν δεν δοκιμάσεις δεν θα μάθεις… Ohhhh, fffffffou!

No comments:

Post a Comment

Any comments?