La ville Rose 4

Kαι κάπως έτσι έφτασε η μέρα που θα έμπαινα με το δεξί στο νέο μου σπίτι. Το συμβόλαιο το έλεγε ξεκάθαρα: Πρέπει να το αφήσω λαμπίκο, να κάνω βιολογικό καθαρισμό στη μοκέτα, να αγοράσω σκουπιδοτενεκέ, πιγκάλ και κουρτίνα ντουσιέρας εκ νέου για τον επόμενο, όπως έκανε για εμένα ο Zumalaca. Για όσο καιρό θα μένω, δεν πρέπει να γρατζουνίσω έπιπλο, να ανοίξω τρύπες στους τοίχους. Να μην κάνω θόρυβο και να μη βρωμάω. Να μην αφήνω τα σκουπίδια έξω από την πόρτα. Να μην κρεμάσω τα βρακιά μου ή άλλο ρούχο ή γλάστρα από το παράθυρο και χαλάω τη θέα των απέναντι. Κοινώς, να μπαίνω στο φτωχοκαλυβάκι μου, να κάθομαι όρθια (μη και κάνει βαθούλωμα ο καναπές-κρεβάτι), να στέκομαι αγκαλιά με την τσάντα μου  και να το καμαρώνω χωρίς να πατάω στο πάτωμα κατά προτίμηση. Τώρα ένιωθα σα στο σπίτι μου δηλαδή…

Κάναμε τη μετακόμιση αφού το ξεβρωμίσαμε, γιατί ο Zumalaca μάλλον είχε άλλη αίσθηση της καθαριότητας από εμένα και πλέον ήμουν chez moi. Το αποτέλεσμα μετράει.

Ξεκουραστήκαμε αρκετές ώρες γιατί το βράδυ ήμασταν καλεσμένες σε φιλικό σπίτι για δείπνο. Ένα πανέμορφο αρχοντικό, από εκείνα τα παλιά, με τις τεράστιες ξύλινες πόρτες, την εσωτερική αυλή, τα ψηλά ταβάνια και την αίθουσα του θρόνου. Έμοιαζε με κάστρο των Tudors το δικό τους… φτωχοκαλυβάκι. Παλιά λέει, υπήρχαν 10 κόμηδες στην Τουλούζη. Κι οι πιο παλιές οικογένειες κατάγονταν από εκεί, αυτές θεωρούνται οι αντίστοιχοι εφοπλιστάδες της Ελλάδας. Απόγονοι της οικογένειας ενός από αυτούς ήταν κι οι φίλοι της μητέρας.  Άλλωστε το καταλαβαίνεις κι από το όνομα, που φέρει τίτλους και τιμές…

Ο υιός της οικογένειας είναι στην ηλικία μου. Πολύ ωραίο και γλυκό παιδί, αλλά για κάποιο λόγο μου θυμίζει πιγκουίνο. Με κατατόπισε πλήρως για τα στέκια της ψιλής μαρίδας (αχ αυτή η νεολαία) κι ύστερα καθίσαμε στο τραπέζι για να φάμε. Στο τραπέζι υπήρχαν ένα μπολ λάχανα με λάδι, πολλές φέτες ψημένου ψωμιού, ντοματοπολτός με βασιλικό και δυόσμο και μια πιατέλα αλαντικά από την Ισπανία. Απλώσαμε τον ντοματοπολτό στη φρυγανιά, τη στολίσαμε με τα αλαντικά κι ύστερα αρχίσαμε να την τρώμε… με μαχαιροπίρουνα. Αυτό ήταν άθλος. Έκανα πολλή ώρα να φάω 1 φέτα , στην προσπάθεια να μη θριμματίσω το ψωμί, να μην εκτοξεύσω κανά κομμάτι στο πιάτο του πιγκουίνου, έτρωγα και σιγά σιγά μη με περάσουν για πεινάλα. Όλοι οι άλλοι είχαν φάει από 2. Εγώ δεν αγχωνόμουν, άλλωστε ήμασταν ακόμη στο πρώτο πιάτο.

Μετά από λίγο όλοι έχουν σταματήσει να τρώνε κι εμένα με έχουν ήδη σερβίρει για δεύτερη φορά. Ντρέπομαι να τρώω μόνη μου αφού όλοι έχουν σταματήσει. Περιμένω υπομονετικά και τότε ο Πιγκουίνος ορμάει ξανά στις φρυγανοντοματόπιτες. Βρήκα ευκαιρία, τώρα που είχα εξασκηθεί να τρώω με μαχαιροπίρουνα την πασαλιμένη φρυγανιά και χλαπάκιασα τη μερίδα μου. Η κυρά του σπιτιού λίγο μετά έρχεται αγκαλιά με μια πήλινη γαβάθα. Από μακριά φαινόταν σαν κοκκινιστό με πατάτες. Πωπω, είπε μέσα μου, τι την ήθελα τη δεύτερη φρυγανιά; Θα σκάσω σα μπαλόνι! Όσο το πιάτο πλησίαζε, τόσο απομακρυνόμουν από την ιδέα του τουλουζιάνικου κοκκινιστού. Κι όταν τελικά σερβιρίτηκα, αντιλήφθηκα ότι πρόκειται για νεκταρίνια και ροδάκινα… Είχε έρθει η ώρα του επιδόρπιου… Κι όλας;

«Καλά που ήταν ισπανικός ντάκος το φαγητό που αυτοσχεδιάζαμε διαλέγοντας το αλαντικό μας. Σκέψου να ήθελε να μας κάνει να φάμε αληθινό κοκκινιστό! Θα μας είχε βάλει να μαγειρέψουμε ο καθένας το πιάτο του, επι τόπου, στην τραπεζαρία με μικρά γκαζάκια και…». Η φαντασία μου οργίασε.

Το ξέρατε ότι…

1.       Με 13 ευρώ μπορείς να φας μεσημεριανό την τάρτα της ημέρας, μια μικρή σαλάτα, ένα γλυκάκι κι ένα ποτήρι κρασί, cidre ή αναψυκτικό της αρεσκείας σου, στα αμέτρητα μπιστρό στις πλατείες

2.       Οι άστεγοι είναι νεαροί κλωσάρ, κι ο καθένας κυκλοφορεί με τουλάχιστον 2 αδέσποτα μεγάλα σκυλιά, για συντροφιά ή για ασφάλεια…

3.       Οι γυναίκες όλων των ηλικιών κυκλοφορούν κατά πλειοψηφία αμακιγιάριστες!

4.       Οι περισσότεροι νεαροί άνδρες φορούσαν εσπαντρίγες …

5.       Ότι στους Γάλλους αρέσει πολύ να περιμένουν για ώρα στην ουρά…

6.       Δε δυσανασχετούν ποτέ, παρά μόνο αν έχει πάει 12 το μεσημέρι και δεν έχουν πρόσβαση στο φαγητό