Dear Tereza

Αγαπημένη μου Τερέζα,

Πρόσφατα είδα ένα βίντεό σου, όπου παραπονιέσαι για το ότι κανείς δεν σε θέλει, ότι οι άνθρωποι με το που σε αντικρίζουν ουρλιάζουν, πανικοβάλλονται και κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να σε σκοτώσουν. Πολύ καλά σου κάνουν, βρωμερή καργιολίτσα.  Μετά, κατέβασες μούτρα  κι άρχισες να κλαίγεσαι «μάνα γιατί με γέννησες». Πραγματικά, ρωτάω επανειλημμένως τη Μητέρα φύση γιατί σε άφησε να υπάρξεις κι ούτε εκείνη ξέρει να μου απαντήσει.

Καταρχήν για να ξεκαθαρίσουμε, σε μισώ και σε σιχαίνομαι πιο πολύ κι από την πέτσα στο γάλα. Είσαι ό,τι χειρότερο μου έχει συμβεί. Είσαι το χειρότερο κατοικίδιο, το πιο άχρηστο ον του πλανήτη και σίγουρα το πιο άσχημο από όλα τα πλάσματα της φύσης. Προσπαθείς να με καλοπιάσεις με τις εξυπνάδες σου, αλλά τσάμπα προσπαθείς. Σύμφωνα με τελευταίες έρευνες, μέσα στα βρωμερά ζουμιά σου κρύβεται ένα μεγαλειώδες μυστικό για τα αντιβιοτικά. Κάλιο να πεθάνω, παρά να σε γευτώ, ούτε καν σε φάρμακο. Δεν ξέρω τι τρώνε εκεί στις Ινδίες κι αν οι Φιλιπινέζοι γουστάρουν να σε μασουλάνε σα σουβλάκι στα κάρβουνα, το δικό μου μενού… ούτε για να σε πιάσω και να σε πετάξω από το παράθυρο. Βασικά τι λέω; Δεν θα σε έπιανα ποτέ να σε πετάξω από το παράθυρο άμα πρώτα δεν σε πότιζα με δηλητήριο , μετά σε τσάκιζα με τσόκαρο – το οποίο μετά χαράς θα πετούσα μαζί με εσένα από το μπαλκόνι- κι ύστερα έβαζα χειρουργικά γάντια για να κάνω τη σαρκοφάγο σου με τριπλό περιτύλιγμα από αλουμίνιο… Τόσο πολύ. Παρότι όλοι ξέρουν πόσο αντιπαθώ τους γείτονές μου, ούτε σε αυτούς δεν θα σε έδινα.

Ξέρεις τι είναι χειρότερο από μια σαν εσένα; Δύο σαν εσένα. Προχθές το βράδυ κι ενώ έβλεπα ήρεμα Kyle XY κι είχε και καύσωνα, άνοιξα το ριμάδι το παράθυρο να πάρω λίγο αέρα. Τότε ένας δικός σου μπούκαρε από το παράθυρο σαν τον κλέφτη και γατζώθηκε από το ταβάνι για να μη μπορώ να τον πιάσω. Ούρλιαζα τόσο που άρχισαν να χτυπάνε οι συναγερμοί από τα γύρω σπίτια. Έλεος, και νόμιζα ότι σας εξολόθρευσα όλες πέρσι, όπως φαίνεται, όμως, είστε μεγάλο σόι. Ευτυχώς είμαι εξοπλισμένη πλήρως και μέσα σε λίγα λεπτά ο θειός σου είχε πέσει ανάσκελα. Κουνιόταν για αρκετή ώρα και τα χείλη του τρεμοπαίζανε, μου ήρθε να του δώσω μια να τα κακαρώσει ακαριαία, αλλά εκτός ότι σιχαίνομαι να ακούω το «κράουτς!» , διάλεξα να τον αφήσω να υποφέρει μέχρι να του βγει η ψυχή- αν έχει. Και να έχει δε συγκινούμαι.

Πάρε το λοιπόν απόφαση, ότι στο σπίτι μου δεν σας θέλω και  η πόρτα μου θα παραμείνει κλειστή έστω κι αν  η θερμοκρασία φτάσει  τους  50^ο C. Να πας στο διάολο κι εσύ κι όλο σου το σόι. Καταραμένη! Μεταλλαγμένη! Σιχαμένη! Λάθος της φύσης! Τέρας!

Υ.Γ. Πρόσεχε καλά τι θα σου πω… Μη τολμήσεις να εμφανιστείς ποτέ ξανά μπροστά μου, γιατί στα γύρω σπίτια ο κόσμος έχει πολλές πεινασμένες Φιλιπινέζες. Το’πιασες;