Ένα Πασχα, μα τι Πάσχα! vol3

Πάλι καλά δεν είμαι μόνο εγώ τρελάρα, υπάρχουν και πολλοί άλλοι, που μαζί με εμένα, έχασαν τη σταθερά τους φέτος. Α-στα-διάλα πάλι, δεν έχω που να πάω και κάπου να κρυφτώ.

Σα να μην έφτανε αυτό, το βράδυ αποφασίζουμε να το ρίξουμε σε ντίσκο. Ξεμυτίσαμε αργά από το σπίτι, θα ήταν το τελευταίο βράδυ της Κλαίρης στο νησί κι έπρεπε να το κάψουμε. Πήγαμε σε ένα παλιό και γνώριμο μπαρ, μπήκαμε χορεύοντας, βγήκαμε χορεύοντας! Επιτέλους ένιωθα αυτή τη γλυκιά κούραση στα γόνατα, το τράβηγμα στο στομάχι, τη χαλάρωση στο σβέρκο, θα κοιμόμουν σα πουλάκι κι όλα αυτά με μόνο ένα ποτήρι αλκοόλ- πρωτοφανές! Στο φεύγα όμως, η καρδιά μας δεν άντεξε την απομάκρυνση. Επιστρέψαμε στον τόπο του εγκλήματος, για μια τελευταία ματιά, ένα ακόμη αποχαιρετιστήριο δάκρυ από όλα αυτά που ήρθαν και πέρασαν.  

«Φίλη… Ακούω Μαρινέλλα ή χάλασαν τα αφτιά μου;», δεν μπορεί να συμβαίνει, που πήγε το ροκ; Αλλάξαμε δεκαετία και μάλιστα, αφήνοντας πίσω μας τους καταραμένους ποιητές, τη βότκα και το ροκ, αρχίσαμε τα «Αλίμονο!». Ναι βρέ («α-στα-διαλα»), αλίμονο! Δεν μπήκαμε μέσα, ξεροσταλιάσαμε απ’ έξω αποσβολωμένες, σε μια ύστατη προσπάθεια να συνειδητοποιήσουμε ότι ποτέ, μα ποτέ, δεν θα ξαναείναι πια το ίδιο και πλέον είναι οριστικό. Τις πταίει;

Λίγο μετά, η μουσική του Χατζηγιάννη γκρεμίζει ό,τι είχα χτίσει στο μυαλό μου τόσο καιρό. Για μια στιγμή, τώρα που το σκέφτομαι, όλες αυτές τις ημέρες στο νησί, όταν περνούσα από ένα συγκεκριμένο  «μέρος»  , μου κολλούσε το «δεν φεύγω, θα μείνω όλη νύχτα στην πόρτα σου, θα μείνω  όλη νύχτα στα σκαλιά…». Τι γκάου! Έλεος κι εγώ με τον Χατζηγιάννη μου… Καλύτερα ο Χατζηπετρής (και μια και δυό…).

Ένας παχουλούλης υπερτεράστιος χορευταράς μας πιάνει την κουβέντα, επιδεικνύοντας ότι ξέρει όλο το μαγαζί. Αρχίζει να μας κουτσομπολεύει τον έναν και τον άλλο, δεν έχει πάρει πρέφα σε ποιες τα λέει… Κι όταν καταλαβαίνει ότι βρίσκεται στο στόμα του λύκου και πως παρότι δεν χτυπάμε παλαμάκια είμαστε, ας το πούμε… του μαγαζιού, γίνεται Λούης. Τόσο τρομακτικές είμαστε πια; Άστο… ΔΙΑΛΟ!

Έχω μεγάλο πρόβλημα να ξεπερνάω καταστάσεις, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τις αγαπημένες μου αναμνήσεις και ζορίζομαι πολύ να τις αφήσω πίσω μου, δυστυχώς. Την επόμενη μέρα, άφησα την Κλαίρη στο λιμάνι. Θα γύριζα σπίτι, θα κοιμόμουν νωρίς, την άλλη μέρα θα έφευγα και θα σκεφτόμουν ότι «δεν ακούμπησα».  Ας το καλό! (το άλλαξα για να μη σας κουράσω άλλο, στην πραγματικότητα «α-στο-διάλο» είπα πάλι! Α στο διάλο το ξανάπα! Ωχ!Το ξαναείπα πάλι!). Βγήκα μόνη μου… (αρχικά).

Μπούκαρα αποφασισμένη να ξαναζωντανέψω το ψόφιο, να ξορκίσω τη χθεσινή Μαρινέλλα και να ξεκολλήσει η γλώσσα μου από τα σκαλοπάτια του Χατζηγιάννη.  Συνάντησα τον Άγιο Πέτρο και τον φίλο του τον Jazzμένο, που ήταν ξενερωμένοι μέχρι τέρμα.  Σε αυτές τι περιπτώσεις για να ξενερώσεις, δεν βάζεις άλλο νερό στο κρασί, απλά το αλλάζεις με άφθονο τζιν τόνικ. Λίγη ώρα μετά, οι 3 μας έχουμε βρεθεί «στου Φώτη» για σφηνάκια και τελικά, καταφέρνω να μεθύσω όσο δεν μέθυσα όλο το Πάσχα. Ήμουν τόσο λιώμα, που χαιρέτησα στο δρόμο κατά λάθος εκείνο τον αντιπαθητικό πρώην της Τζέν-τζέν. «Μπα, πως και με χαιρέτησες, εσυ δε με χώνευες!», είπε το αστειάκι του ο κρυόκωλος και συνέχισε «Χριστός Ανέστη!».  Σώπα! Μετά το vol 1 και το vol 2 ξέρετε τι ήθελα να του πω… Ξεκινάει με Άι… Αλλά τελικά του είπα… «Και σε σένα, καλή χρονιά!». Συνέχισα προς το αυτοκίνητο, με κάποιο μαγικό τρόπο έφτασα σπίτι μου και την άλλη μέρα, ξαφνικά… ξύπνησα στην Αθήνα… κι έπρεπε να πάω για δουλειά. Για δουλειά…. Δουλειά; ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

ΧΟΧΟ

Αλεξία

Υ.Γ.  και μιά και δυό…Α ΣΤΑ ΔΙΑΛΑ, έχει λάδι τα ΤΣΙΠΣ!