14.2.11

i used to be a p....

Άγιος Βαλεντίνος, το ουτοπικό κοινωνικοθρησκευτικό κιτς, μεταμορφωμένο σε ερωτοκτόνο εθιστικό άρωμα. Γιορτάζεις ή όχι; Αναρωτιέσαι με το που ανοίγεις βλέφαρο. Γαμώτο! Όσο κι αν σιχαίνεσαι την εμπορική γιορτή, μέσα σου θα το ανασύρεις τουλάχιστον μια φορά μέσα στην ημέρα «14 Φεβρουαρίου, Αγ. Βαλεντίνος». Είναι σαν ποιηματάκι, στιχομυθία από το πιο παλιό και γνήσιο παραμύθι. Πως λέμε η Χιονάτη κι οι επτά νάνοι. Η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων. Ιόλη, ή τίποτα. Πάει πακέτο…
Τι να κάνεις; Να απαρνηθείς την ημερομηνία ωσάν να μην υπάρχει στο ημερολόγιο;  Έτσι λοιπόν, 14 Φλεβάρη (που λέει κι ο Νίνο) σημαίνει αυτόματα Αγ.Βαλεντίνος και καταναγκαστική γιορτή για τον έρωτα.

Το κόκκινο μπαλόνι…
Τοπ κλάσικ μέχρι αηδίας. Ένα κόκκινο μπαλόνι με λευκά γράμματα («σ’αγαπώ») και σα να μην έφτανε και περίττευε , είχε επιπλέον σχήμα καρδουλωτής καρδιάς (εφηύρα αυτό τον επιθετικό χαρακτηρισμό για να δώσω έμφαση στην αηδία μου). Το ανεπιθύμητο μπαλόνι στόλιζε άκομψα το έπιπλο της εισόδου. Αν είχε μάτια, θα ήταν στραμμένα επάνω μου. Ήξερα από την πρώτη στιγμή που το αντίκρισα,  ότι το απόκτημα είναι δικό μου και κραυγάζει «Io sono lamore», σαν την ομώνυμη – άσχετη- ταινία. Ποιος να είναι, ποιος να είναι… Ο συνήθης ύποπτος, που κάθε τέτοια μέρα, φροντίζει να μου υπεθυμίσει την αγάπη του για εμένα, με τρόπο καθόλου παραδοσιακό  για τη σχέση ανάμεσά μας. Εκτός ότι τα όρια αγάπης- μίσους δεν διακρίνονταν ποτέ, ήταν και πολλά άλλα εκείνα , για τα οποία ο Αγ. Βαλεντίνος δεν χωρούσε την αγάπη μας. Αλλά, κάθε χρόνο εκεί, επέμενε. Μου έσπαγε τα νεύρα….

Αρκουδάκι Λούτρινο…
Σα να μην έφτανε το κόκκινο μπαλόνι, λίγο παρακάτω βρήκα ένα λούτρινο αρκουδάκι, με επιγραφή «σ’ αγαπώ» στην παραφουσκωμένη κοιλιά του. Το κακό παράγινε λέω… Καμία συγκίνηση και κανένα δέος, μόνο αηδία…

Ροζ τριαντάφυλλο…
Ούτε καν κόκκινο. Ροζ. Πιο αγνό, πιο νορμάλ γι’ αυτό που συμβόλιζε σίγουρα. Ναι, το ροζ τριαντάφυλλο είναι αποδεκτό… Αν και κάποιες φορές είχε έρθει βαμμένο κόκκινο- απαράδεκτο. Στα λουλούδια όμως λυγίζω… Τα λουλούδια τα αγαπώ… Δεν μπορώ να μη τα μυρίσω, να μη φροντίσω να μπουν σύντομα σε ένα ωραίο βάζο με νερό. Κι όταν είναι τριαντάφυλλο, δεν γίνεται να μη χαϊδέψω τα βελούδινα φύλλα, με το τόσο ωραίο χρώμα, που νομίζω πως αν τα φιλήσω θα βάψω τα χείλη μου!
Αυτά. Κι όλα αυτά, τα τρία δώρα από τον ένα μάγο- πάντα ο ίδιος, μα κάθε χρόνο…- που δεν είχε κανένα λόγο να μου εκφράσει τόση αγάπη την ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου, που γιορτάζουν οι ερωτευμένοι. Το μόνο που ήλπιζα κάθε χρόνο, είναι πως ο μάγος θα αλλάξει και μια μέρα, όσο βλακεία κι αν φαίνεται ένα κόκκινο μπαλόνι κι ένα λούτρινο αρκουδάκι, θα μου στείλει άλλα τέτοια αστεία πραματάκια κάποιος άλλος, κάποιος ερωτευμένος!Φέτος δεν μου έστειλε κανείς τίποτα κι ησύχασα! Αν και ο μάγος είχε υποσχεθεί...
«Θα σου στέλνω μέχρι να βρεις τον πρίγκιπά σου»,  έγραφε στις κάρτες του…
Ποιος πρίγκιπας βρε μπαμπά;
I used to be a princess…. 

No comments:

Post a Comment

Any comments?