Το κόβω (1βδομάδα μετά)

Η ζωή μου δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο με την απουσία της νικοτίνης. Βασικά, είναι σίγουρο πως θα βάλω κι άλλα κιλά αν συνεχίσω έτσι. Επιπλέον, θα πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είμαι κατά του τσιγάρου. Αντιθέτως μου λείπει πολύ και πολλές φορές το αναζητώ (όχι απεγνωσμένα, απλά το σκέφτομαι έντονα και ορθώνω το ανάστημά μου σε όποιο μπαρ σταθώ και όπου βρεθώ, για να εισπνεύσω αυτό, τον καπνό, που ο νόμος θέλει να ξεπαστρέψει).

Δεν καπνίζω, αλλά παρατηρώ.  Στη δουλειά μου, εμφανίζομαι όπως λάχει, μα τι  έχει μέσα αυτή η ντουλάπα μου!  Πολλές φορές νομίζω απλά ότι δεν έχω στυλ και γι’ αυτό μου συμβαίνουν αυτές οι ακραίες αλλαγές. Τη μια μέρα πήγα σαν «Κάρμεν», όπως είπε και ο Τσίφ- Αρχηγός-αρχισυντάκτης. Όλα ξεκίνησαν από εκείνη την κόκκινη φανταχτερή, λουλουδάτη στέκα. Μια άλλη μέρα, έμοιαζα με ράπερ, η σέλα του τζιν έφτανε σχεδόν στα γόνατα, μόνο αλυσίδα στο λαιμό δεν είχα κρεμάσει. Μια άλλη μέρα με είπανε Μαρία- Αντουανέτα, , καμιά φορά είμαι έτοιμη να πρωταγωνιστήσω στο flash dance.  Πέρα από αυτό όμως, ο  καθένας με λέει όπως θέλει, δεν ακούω το όνομά μου ποτέ! Για τη μαμά μου είμαι το  «Αλεξάκι», για τους φίλους  μου «Ζed», για την Κλαίρη «καλαμάρι» ή «προβατοκαμήλα», για την Τρίσια «Bii», για την Ειρήνη και τον Ιάσονα «Alexoubi», για τον πατέρα μου (όταν είχαμε ακόμα σχέσεις) ήμουν το «Ατσιδάκι» , για κάτι άλλους ήμουν η «δημοσιογράφα».  Και ξαφνικά, κάποιος που αγαπάω πολύ και συνήθως με έλεγε κι εκείνος κάπως αλλιώς, με λέει «Αλεξία».
Μου φάνηκε σα να το άκουσα για πρώτη φορά, τι περίεργο! Το επανέλαβα μέσα μου πολλές φορές μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι αυτή που εννοεί είμαι εγω!Ποια είμαι; Εκείνη τη στιγμή ας πούμε, ήθελα να ανάψω ένα τσιγαράκι…

Οι παρενέργειες της απεξάρτησης συνεχίζονται και επιστρέφω στο θέμα με τα ρούχα (πως θα καταλήξω εκεί που θέλω δεν ξέρω ακόμα, είναι όλα θολά, συνήθως κάπνιζα όταν σας έγραφα και τώρα μπερδεύομαι κάπως…).  Πολλοί φίλοι μου και πάμπολλοι άγνωστοι, με έχουν δει να κυκλοφορώ με… πιτζάμες.  Μια φορά ήμουν πού άρρωστη, ψηνόμουν στον πυρετό, ήμουν μόνη μου στο σπίτι, η μητέρα ήτο στην Πάρο και όλοι οι άλλοι με απέφευγαν σα το διάολο. Τι να κάνω η δόλια; Πήγα στο βίντεοκλαμπ όπως ήμουν. Με τις ροζ πιτζάμες και τις αρκουδένιες παντόφλες. Ποιος θα το πρόσεχε μωρέ; Φορούσα και χοντρό μπουφάν… Στα φοιτητικά χρόνια, πολλές φορές όταν έμενα μόνη μου, σηκωνόμουν μέσα στο βράδυ- πάντα με τις πιτζάμες και τις παντόφλες- πάντα κάτι τρελές ώρες- και πεταγόμουν μέχρι το σπίτι της Τρίσιας για ταινία. Έχει τύχει να πρέπει να πάω να μαζέψω κάποιο φίλο από τη Γλυφάδα, εκτάκτως, να του κάνω εξυπηρέτηση. Φεύγω με τις παντόφλες (αφού δεν θα βγω από το αυτοκίνητο!). Στην Τσεχία, έπεισα τα κορίτσια να βγούμε με τις πιτζάμες και τα παλτό να αναζητήσουμε ζεστό χοτ-ντογκ, γιατί μας είχε πιάσει λιγούρα κι ήταν ήδη αργά για ντελίβερι. Φυσικά αυτή η ακραία, τρελή κι ανήκουστη συμπεριφορά είναι ακατανόητη από τους περισσότερους.

Εντάξει, όλοι έχουμε τις παραξενιές μας! Η Μαριλένα θα ήθελε να ήταν το δέρμα της ροζ (!), η Τρίσια βάζει μάσκαρα και ρούζ για να πάει στο σκύλο της βόλτα,  η Μαρίνα έχει πάντα το πιο υπερσύγχρονο κινητό και το έχει πάντα αφόρτιστο και ξεχασμένο κάπου στο αυτοκίνητο, η Ειρήνη κάνει μόνο μια φορά το χρόνο τζόκινγκ κι επιλέγει τις ανηφόρες του Πανοράματος Βούλας, μόνο μεσημέρι με ντάλια ήλιο!

Αλλά αν τα κόψουμε όλα αυτά τα περίεργα που κάνουμε (γιατί είναι πολλά κι όχι μόνο ένα…) θα είμαστε εμείς; Αν η Μαριλένα δεν ήθελε να ήταν ροζ, η  Τρίσια κι όλοι εσείς πηγαίνατε επίσης στο βιντεοκλάμπ με πιτζάμα,  θα ήμουν απλά «Αλεξία» για όλους ανεξαιρέτως, χωρίς να σημαίνει τίποτα. Αρχίζω, «Όταν ακούω το όνομά μου ξαφνιάζομαι και προσπαθώ να σκεφτώ ποια είμαι». Νομίζω ότι θέλω να καπνίσω…