"DANGEROUS STUFF"

Όλα ξεκίνησαν από τη ντουλάπα. Αυτή η ντουλάπα έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα στη ζωή μου. Για να επιβεβαιώσω τη Μπέμπα που με λέει drama queen σπεύδω να ρεζιλευτώ δημοσίως για άλλη μια φορά, εξιστορώντας την ιστορία με τη ντουλάπα μου…
2004: Ζω έναν χωρισμό που μου στοιχίζει απίστευτα. Έχω αρρωστήσει κανονικά, έχω πάθει μεγάλη ταραχή, τα μάτια μου από το κλάμα έχουν πρηστεί σαν του βατράχου. Αυτός ο έρωτας πονάει πολύ και πρέπει να εξαφανίσω τα πάντα που μου τον θυμίζουν. Ξεκινάω το πακετάρισμα. Δωράκια, αρκουδάκια, δαχτυλιδάκια. Στη συνέχεια φωτογραφίες (μαζί με τα κάδρα, που επίσης μου τον θυμίζουν) μπαίνουν στο ίδιο κουτί. Σειρά έχουν τα ξεχασμένα αντικείμενα… (όχι, δεν του τα επέστρεψα, γιατί δεν μπορούσα να τον βλέπω μπροστά μου, ούτε τα πέταξα. Τα πακετάρισα κι αυτά!). Αφού έχω σφραγίσει το κουτί της Πανδώρας και το έχω εξαφανίσει κάπου στην αποθήκη, με ετικέτα «DANGEROUS STUFF», συνεχίζω τη ζωή μου. Φυσικά, για να συνεχίσω τη ζωή μου, πρέπει να ντύνομαι όπως κάθε μέρα (πέρασε η βδομάδα της κατάθλιψης όπου πηγαινοερχόμουν μέσα στο σπίτι με τις πιτζάμες). Και φυσικά… Όλα μου τα ρούχα (στην πλειοψηφία τους) μου θυμίζουν τη βόλτα στο πάρκο, το πρώτο φιλί, το τελευταίο, εκείνο το πάρτι σπίτι μου, εκείνο το βράδυ στο σπίτι της Τζέντζέν κ.ο.κ. και ησυχία δεν θα έβρισκα ποτέ. Τα έβγαλα όλα έξω. Τα κοίταζα και χωρίς προσπάθεια θυμόμουν όλα τα βράδια, τα απογεύματα και τα πρωινά που τα είχα φορέσει ενώ ήμουν με εκείνον. Να τα πετάξω; Κρίμα… Τα ξαναδίπλωσα και τα χαντάκωσα στην επάνω ντουλάπα, να μη τα βλέπω. Όπως είναι εύκολο να καταλάβεις, μέχρι να ξεπεράσω την υπερβολική μου μανιοκατάθλιψη, κυκλοφορούσα με ό,τι ρούχο είχε απομείνει (δηλαδή τα ρούχα που στα συγκαλά μου δεν φοράω ποτέ). Μετά, πέρασα στο gothic από την ψυχική μου μαυρίλα… Μέχρι που έπαθα σαλμονέλα και αναγκαστικά αγόρασα καινούργια ρούχα γιατί στα παλιά μου μέσα κολύμπαγα.

2010: Και σήμερα, ανοίγω την καταραμένη αυτή ντουλάπα, μου έχει μπει στο μυαλό η λεπτή μπλέ μαρίν ζακέτα και την ψάχνω μανιωδώς. Ψάχνω και δεν βρίσκω. Κοιτάω καλύτερα, σηκώνω άλλες ζακέτες μην ήταν από κάτω, πέφτω στα τέσσερα μήπως είχε πέσει στα παπούτσια. Τίποτα. Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου να δω στο πάνω ράφι. Τίποτα. Στα καλοκαιρινά θα την έχω… σκέφτηκα. Ανοίγω, τη βλέπω, την αρπάζω με λαχτάρα…και ξαφνικά αποκαλύπτεται κάτω από τη μπλε ζακέτα, εκείνο το σκισμένο , αχρηστεμένο, καλοκαιρινό μαύρο φόρεμα. Και τώρα ιδού το ερώτημα: Το ξαναφοράς; Ποτέ ξανά! Το ράβεις; Ούτως ή άλλως δεν να το ξαναφορέσεις είπαμε. Να το πετάξεις; Δεν σου πάει η καρδιά… Να το καταχωνιάσεις σε κανένα κουτί στο υπόγειο μαζί με το «DANGEROUS STUFF 1,2 &3» (ναι, υπήρξαν κι άλλα σφραγισμένα μπαούλα); Ε, όχι. Το αφήνεις να υπάρχει κρεμασμένο στη ντουλάπα για πάντα, μέχρι που κάποια στιγμή θα το κοιτάς και δεν θα θυμάσαι ότι το είχες.

Να οποία είναι η διαφορά στα 16 και στα 22 σου… (μπορεί και όχι)