Όταν έρχεται η καταστροφή

Η προσωπικότητα είναι περίπλοκη, δύστροπη και θαυμαστή σε έναν άνθρωπο. Όλοι έχουν την ιδιαίτερη προσωπικότητά τους, ακόμη κι όταν πρόκειται για άτομα της κατηγορίας του προβάτου – άβουλα, άχρωμα, άοσμα πλάσματα, που ακολουθούν τη μάζα. Ναι, ακόμη κι αυτοί, έχουν προσωπικότητα. Θεμελιώδης αρχή μιας προσωπικότητας, είναι το ξέσπασμα της δύσκολης στιγμής. Δύσκολη στιγμή, μπορεί να είναι η φούντωση του νευρικού συστήματος, η τραγωδία μιας έντονης συναισθηματικής κατάστασης κ.ο.κ. Όλοι έχουν κάτι ή κάπου ή κάποιον να ξεσπάσουν.



Η Μαγείρισσα: Είναι αυτή, που στη δύσκολη στιγμή ξεσπάει στη μαγειρική. Θα την ανιχνεύσετε συχνά πάνω από μια κατσαρόλα να μετράει από μέσα της τα λεπτά, να κάνει βουτιά μέσα στο ψυγείο για να βρει τα απαραίτητα ζαρζαβατικά και το πολυτιμότερο αγαθό της είναι το πολυμίξερ! Είναι ικανή, να κάνει τις φακές παστίτσιο, τους γίγαντες μπιφτέκια, την πατάτα γλυκό του κουταλιού, την τομάτα αχλάδι.

Η Φαγανή: Βρίσκεται στον ίδιο χώρο με τη Μαγείρισσα, την κουζίνα, μόνο που εκείνη περνάει από την παραγωγή στην κατανάλωση. Στη δύσκολη στιγμή, βρίσκει χώρο για δέκα στομάχια, τρώει με δέκα κουτάλια, αφανίζει κατά προτίμηση οτιδήποτε περιέχει ζάχαρη (άσπρη, μαύρη ή άχνη) και σε δεύτερη μοίρα, οτιδήποτε άλλο τρώγεται.

Ο Δρομέας: Όταν τα δει σκούρα, βγαίνει στους δρόμους αφηνιασμένος κι αρχίζει να τρέχει όπου φυσάει ο άνεμος, σε πιο hard core έκδοση, αντίθετα από τον άνεμο, σε πιο αμερικάνικη version πάνω στον διάδρομο που έχει εγκαταστήσει στο πρόχειρο σαλόνι ενώ την ίδια στιγμή βλέπει ειδήσεις στο CNN. Είναι αυτός που αν φωνάζουν τα παιδιά, αν γκρινιάζει η σύζυγος, αν χάσει ο Ολυμπιακός, ανοίγει την εξώπορτα πιο γρήγορα κι από τη σκιά του κι όπου φύγει, φύγει. Έγινε Λούης που λέμε…

Η Κοκέτα: Όλα του γάμου δύσκολα κι η νύφη γκαστρομένη; Νευρικός κλονισμός; Τρέχει στο μπάνιο κι αρχίζει τη μποτέ. Βγάζει τα φρύδια, λιμάρει τα νύχια, απλώνει κρέμες, βάφεται σαν κλόοουν, πετάει και πρόχειρα πάνω της μια σατέν ρόμπα (εννοείται ότι η παντόφλα της έχει τακουνάκι) κι όταν έχει αναδειχθεί ως έργο τέχνης, απλώνεται στον καναπέ σε πόζα Βίρνα Δράκου για να ξεφυλλίσει τη Vogue.

Ο Μάστορας: Από υπερβολική βαρεμάρα, ή από υπερβολική πίεση, τα νεύρα του γίνονται κρόσια. Αλλά όσο έχει τα πολύτιμα εργαλεία του, δεν κινδυνεύεις να πας από αλυσοπρίονο. Κλειδαμπαρώνεται στο υπόγειο του σπιτιού, αρπάζει το κομπρεσέρ κι αρχίζει να ανοίγει τρύπες στον τοίχο έως ότου αποδείξει έμπρακτα στον Μαθηματικό κλάδο, ότι τα «σημεία» είναι άπειρα.

Η Κοιμήσα: Έχει κουραστεί να σκέφτεται και να σφίγγεται. Δεν αντέχει άλλο αυτή τη βαβούρα που συμβαίνει μέσα στο κεφάλι της. Δεν αντέχει άλλο αυτό το βάρος. Όλα είναι χάλια, μαύρα, ανούσια. Ματαιότις ματαιοτήτων. Δεν υπάρχει ελπίδα καμιά. Παρότι τα εμπόδια και τα προβλήματα είναι αξεπέραστα, παρότι δεν την αφήνουν σε ησυχία… ρίχνει μια βουτιά στο κρεβάτι και πέφτει για ύπνο. Θα ξυπνήσει όποτε θέλει κι αν είναι ακόμα απαίσιος ο κόσμος της, θα ξανακοιμηθεί. Σιγά το δύσκολο!

Ο Ηθοποιός: Ναι κυρίες και κύριοι, ήρθε η καταστροφή. Το τέλος του κόσμου πλησιάζει. Είναι όλα τόσο τραγικά, που αξίζει να τα σπάσεις όλα μέσα στο σπίτι, να πιείς ένα μπουκάλι ουίσκι, να μιλήσεις λίγο μόνος σου στον καθρέπτη, να αυτοχαστουκιθείς, να κλαίς και την ίδια στιγμή να γελάς, να κοπανιέσαι μόνος σου στο πάτωμα κι όταν η ένταση περάσει (κι έχει ξεχάσει για ποιο λόγο τα έκανε όλα λίμπα και μέθυσε) ακουμπάει στον τοίχο όρθιος κι αφήνει να γλιστρήσει μέχρι να σκάσει κάτω σα καρπούζι, ενώ μια τούφα μαλλιά βρεγμένα από τα δάκρυα έχει μείνει όρθια κολλημένη στον τοίχο.

Ο κοινωνικός: Πανικοβάλλεται, πνίγεται σε μια κουταλιά νερό. Πρέπει να πετάξει αυτό το βάρος από πάνω του, πρέπει να το μοιραστεί, πρέπει να αρπάξει το τηλέφωνο και να πει τον πόνο του παντού. «Φίλε, είμαι χάλια…» κάνει τον πρόλογο κι ύστερα ψυχοπλακώνει τον συνομιλητή του, που με σπαραγμό ψυχής προσπαθεί να του δείξει τη φωτεινή πλευρά της ζωής. Αφού τον συμβουλεύσει και τον καθησυχάσει, ο μανιακός κοινωνικός δυστυχής, τηλεφωνεί στον επόμενο. «Φιλαράκι, είμαι χάλια…» ξεκινάει πάλι και περιγράφει την κατάσταση με τις ίδιες ακριβώς λέξεις, σαν οι συμβουλές του πρώτου του συνομιλητή να ήταν αέρας κοπανιστός. Θα κλαφτεί σε περίπου πέντε με δέκα άτομα, λέγοντας τα ίδια και τα ίδια, θα ακούσει πέντε με δέκα ίδιες ολόιδιες διαγνώσεις και συμβουλές, κάποια στιγμή από τσιγγουνιά θα αφήσει κάτω το τηλέφωνο και θα γλιτώσουμε όλοι.

Είναι πολλές οι κατηγορίες, ας αρκεστώ σε αυτές προς το παρόν…