Τοπικός σκουπιδολάγνος

Όταν δούλευα σε εφημερίδα Τοπικής Αυτοδιοίκησης, πνιγόμουν και σιχτίριζα με την ανακύκλωση μικροπολιτικών και εμετικών στρατηγικών. Με τους γελοίους τύπους που τρωγόντουσαν δήθεν μεταξύ τους στα δημοτικά συμβούλια και τους τυπικούς/γραφικούς δημοσιογράφους, που ακούραστα παρακολουθούσαν το θέατρο κι έψαχναν την «είδηση» στα αποφάγια των αντιπάλων τους. Να μου πεις, προς τι η έκπληξις; Αυτά δεν συμβαίνουν παντού σε μεγαλύτερη κλίμακα και μέσα στη Βουλή και στις εθνικές εφημερίδες; Αυτή η δουλειά δεν ήταν για εμένα, το κατάλαβα γρήγορα ευτυχώς.
Τώρα πια, μετά από πολλούς μήνες που απέχω από τα τοπικά νέα (το «νέα» είναι αυτοαναιρούμενος όρος) όλα μου φαίνονται πολύ πιο αστεία, παρά πνιγηρά. Γιατί τώρα είμαι έξω από το χορό βεβαίως. Μου είχαν λείψει οι υποκουλτουριάρικες πληροφορίες της τοπικής κοινωνίας, κι ενόσω ο προεκλογικός πυρετός ανεβαίνει, μπήκα στον πειρασμό να ξεφυλλίσω τη φυλλάδα που μου μοίρασαν στη λαϊκή της Γλυφάδας. Το θέαμα είναι αποκρουστικό. Η εφημερίδα, πιο φτωχή από ποτέ, πιο λειψή και αντιδεοντολογική από οτιδήποτε μπορείς να βρεις με ένα κλικ στο διαδίκτυο, ξέρναγε το όνομα ενός υποψήφιου Δημάρχου (πριν λίγους μήνες που δούλευα στον Τύπο, ούτε που τον αναφέραμε τον κύριο Μπιπ) κάθε δυο προτάσεις. Επανάληψη και ξανά επανάληψη, κάνοντάς σε να πιστεύεις ότι απευθύνεται σε ηλίθιους. Γιατί μόνο ένας ηλίθιος, δεν παίρνει το μήνυμα Υποστήριξης της Εφημερίδας για τον συγκεκριμένο υποψήφιο, βλέποντας τη φάτσα του εξώφυλλο και οπισθόφυλλο. Για τον ηλίθιο δεν είναι αρκετό. Πρέπει να διαβάζει τουλάχιστον 10 φορές το όνομα του υποψηφίου σε κάθε σελίδα. Ακόμα και το προεκλογικό φυλλάδιο είναι πιο σεμνό.
Να μην αναφέρω δε, την αντιδημοσιογραφική γραφή της απόλυτης παρακμής, με τίτλους που ξεπερνούν τις επτά λέξεις (!!!), υπέρτιτλους κλισέ, κείμενα παιδαριώδους ύφους, υπογεγραμμένα από τον Τίποτα και τον Κανένα.
Έλα Τζέρυ, σου έφερα καινούργια εφημερίδα να κατουρήσεις…