Addicted to Mob

Η κυρία Στέλλα έχει εξάρτηση από το κομμωτήριο. Είναι εθισμένη στο μαγικό χέρι της κομμώτριας που περιποιείται 1 με 2 φορές την εβδομάδα την κόμη της. Ο Βασίλης,, είναι εθισμένος στη νικοτίνη. Όταν ταξιδεύαμε για Η.Π.Α κι αναγκάστηκε να μείνει χωρίς τον απόλυτο εθισμό του για πολλές συνεχόμενες ώρες, άρχισαν τα ψυχοσωματικά συμπτώματα: νευρικότητα, νεύρα, εκνευρισμός. Η Τρίσια είναι εθισμένη στο χαμομήλι, η Μαριλένα στο lip gloss, ο πατέρας μου στη σοκολάτα, ο αδερφός μου στον Spiderman, ο Χάρης στις βίδες, ο jerry σε εμένα. Εγώ, είμαι απόλυτα εθισμένη στο κινητό μου τηλέφωνο.
Κοιμόμαστε αγκαλιά, κοιταζόμαστε συχνά στα μάτια, περπατάμε χέρι- χέρι, οδηγούμε παρέα. Είμαστε αχώριστοι! Ή μήπως όχι; Παρότι είμαι εθισμένη, έχω ξεχάσει πολλές φορές το κινητό μου σε πολλά διαφορετικά μέρη. Την πρώτη φορά που το έχασα, ήμουν μέσα σε ταξί. Βιαζόμουν να φτάσω στο μετρό (μαθητικά χρόνια, ανέμελα…) και έτσι όπως βγήκα σα σίφουνας από το όχημα το ξέχασα στο μαύρο κακής ποιότητας δερμάτινο κάθισμα. Το αντιλήφθηκα λίγα λεπτά μετά, και δυο στάσεις αργότερα. Όταν έφτασα στον προορισμό μου, χωρίς τη μαγική συσκευή ένιωθα μισός άνθρωπος. Με έπνιγε το άγχος (δεν είχα τρόπο να επικοινωνήσω ούτε καν με αυτόν που θα συναντούσα), ήμουν γυμνή στη πλατεία Κοραή και κοίταζα σα χαμένη γύρω μου. Όταν επιτέλους κατάφερα να επικοινωνήσω με το κινητό μου, ο ταξιτζής προθυμοποιήθηκε να μου το φέρει το βράδυ στο σπίτι. Μου κόστισε 20 euro η αγαθοεργία του ταρίφα.
Τη δεύτερη φορά δεν το είχα αφήσει κάπου, απλά το είχα χάσει. Ήμουν στην Ουάσιγκτον, πολύ μακριά από την πατρίδα. Σημαίνει διπλό άγχος και υστερία ταυτόχρονα. Αφού πέρασα μια μέρα φωτογραφίζοντας τουλίπες ξαπλωμένη στο γκαζόν, κατεβαίνω το βράδυ με την παρέα να πιούμε ένα drink το Lobby του ξενοδοχείου. Τι ώρα να είναι στην Ελλάδα; Βγάζω το κινητό να δω… Πουθενά το κινητό. Λες να το άφησα στο γκαζόν; Έτρεχα πάνω κάτω στους ορόφους με τη Μάρω, ο Βασίλης με έπαιρνε τηλέφωνο μήπως το ακούσω κάτω από καμιά κουβέρτα, κάτω από κανένα βρακί. Έμπαινα έβγαινα από τα δωμάτια ολονών, μήπως το είχα αφήσει στης Κωνθεώ; Μήπως το είχε μπερδέψει με κραγιόν η Μαριλένα; Μετά από δυο ώρες πανικού, το βρήκα στην κωλότσεπη του παντελονιού, που είχα διπλώσει και τοποθετήσει στη βαλίτσα…

Πρόσφατα, βγήκα με μια παρέα στην πλατεία Καρύτση. Μετά το καλοκαίρι το μυαλό μου δεν λειτουργεί καλά κι έχω φορτώσει τη μνήμη μου με άχρηστα δεδομένα, επομένως ξεχνάω τα σημαντικά. Ευτυχώς, έχω πλέον δεύτερο κινητό (διπλό άγχος και πάλι…) και ειδοποιήθηκα 15χλμ μακριά ότι το αγαπημένο μου τηλέφωνο βρίσκεται ακόμα στην πλατεία Καρύτση. Έγινα πύραυλος και πήγα και το μάζεψα. Λίγες βδομάδες μετά, πηγαίνω στα Εξάρχεια. Το ένα κινητό το έχω στη τσάντα, το άλλο πάνω στο τραπέζι, για να βλέπω την ώρα (πρέπει να πείσω τον εαυτό μου να φοράει ρολόι στο εξής). Ένα φανάρι πριν γυρίσω στο σπίτι (πολλάααα χιλιόμετρα μακριά) κάνω να πιάσω το κινητό, πουθενά το κινητό. Στο δεύτερο, δεν είχα κάρτα. Ανεβαίνω δέκα δέκα τα σκαλιά, μπαίνω σπίτι, παίρνω από το σταθερό, γίνομαι βολίδα για άλλη μια φορά, μηδενίζω τις αποστάσεις (το έχω ξεφτιλίσει τελευταία το θεματάκι) καταφτάνω κατάκοπη στα Εξάρχεια και παραλαμβάνω το αντικείμενο του πόθου.
Δεν μπορούσα να περάσω ούτε ένα βράδυ χωρίς αυτό. Ακόμα κι αν χάλασα το gps, ακόμη κι αν πέρασα 2 κόκκινα φανάρια μπροστά στα μάτια των Ματατζήδων, ακόμα και αν τους χρησιμοποίησα για gps με περίσσιο θράσος, το κινητό θα το έπαιρνα ο κόσμος να χαλούσε. Επειδή όμως όλα εδώ πληρώνονται, την επόμενη ημέρα χάλασε το αυτοκίνητο. Ούτε μπρός, ούτε πίσω, χάλασε το σασμαν; Η ντίζα; Ο συμπλέκτης; Το διέλυσα εν ολίγης… Αλλά who cares? Χωρίς αυτοκίνητο μπορώ, χωρίς κινητό όχι.