Δεν φιλάς θάλασσες αν φοβάσαι μην πνιγείς

Και τώρα θα σας εξηγήσω πως είναι να φιλάς θάλασσες, γιατί μερικοί είστε πολύ πεζοί για να το καταλάβετε.

Να φιλάς θάλασσες, τα χείλη σου να καίνε από την αλμύρα, να ξέρεις ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να πνιγείς, αλλά να ελπίζεις ότι μπορείς να κρατήσεις την ανάσα σου για λίγο ακόμα. Θέλεις να κολλήσεις τα χείλη σου στα δικά της, με την πιθανότητα να πνιγείς. Να ξέρεις ότι μπορεί να πνιγείς τελικά, αλλά να μην φοβάσαι. Γιατί αυτό παθαίνει όποιος ερωτεύεται τη θάλασσα, ρωτήστε και τους παλιούς ναυτικούς αν δεν με πιστεύετε. Όλοι ξέρουν τον κίνδυνο, αλλά δεν φοβούνται, γιατί η επιθυμία, είναι μεγαλύτερη από το φόβο. Να φιλάς θάλασσες, άστατες, αγριεμένες θάλασσες, που μπορεί να σε πετάξουν στα βράχια ή να σε παρασύρουν στο βυθό, στο χάος. Να μην φιλάς θάλασσες αν δεν αντέχεις να χαθείς μέσα σε αυτές.

Παίρνεις τα ρίσκα σου λοιπόν, σκύβεις και τη φιλάς. Κι άμα γλιτώσεις τον πνιγμό, σκύβεις να τη φιλήσεις πάλι, ξανά και ξανά, γιατί η σκέψη δεν φεύγει από το μυαλό σου. Γιατί φιλώντας τη, ανακαλύπτεις ότι αναπνέεις καλύτερα μέσα στο νερό και ο πραγματικός πνιγμός βρίσκεται έξω από αυτήν, όταν είσαι μακριά της. Γιατί το χάος της ταιριάζει άψογα με το χάος του μυαλού σου.

Δεν φιλάς θάλασσες αν φοβάσαι μην πνιγείς.

Κατάλαβες;