Μαμιχλαπιναταπάι

Το Μαμιχλαπιναταπάι είναι μια λέξη που δεν μεταφράζεται και προέρχεται από τη διάλεκτο που ομιλούν οι άνθρωποι στη Γη του Πυρός. Έπεσα πάνω της τυχαία και μου άρεσε πολύ η ερμηνεία της, γιατί έχω πάθει πολλές φορές μαμιχλαπιναταπάι, αλλά δεν ήξερα πώς να το πω. Τώρα ξέρω!

Μαμιχλαπιναταπάι είναι μια σιωπή που μοιράζονται με το βλέμμα δύο άνθρωποι, που θέλουν το ίδιο πράγμα – αλλά δεν το λένε, μόνο κοιτάζονται- καταλαβαίνουν το ίδιο πράγμα, αλλά κανένας από τους δύο δεν παίρνει την πρωτοβουλία να κάνει την κίνηση. Για παράδειγμα, όταν έχει μείνει η τελευταία πατάτα στο πιάτο, τη θέλουν και οι δύο, αλλά κανείς δεν απλώνει το πιρούνι να την πάρει. Και τώρα θα σας το εξηγήσω ακόμη καλύτερα για να συναισθανθείτε, κάτι που το έχετε πάθει όλοι: όταν κοιτάζει ο ένας τον άλλον, ξέρουν και οι δύο τι υπάρχει μέσα στο μυαλό τους, θέλουν να αρπάξουν ο ένας τον άλλον και να φιληθούν, αλλά δεν το κάνουν, γιατί κανείς δεν παίρνει την πρωτοβουλία. Το’χουμε έτσι;

Το μαμιχλαπιναταπάι το αγαπώ γιατί περιγράφει τέλεια πολλές τέτοιες καταστάσεις και φυσικά τις αγαπημένες μου καταστάσεις, όπως για παράδειγμα, τους παράνομους έρωτες. Όχι ότι είναι καλό να ερωτεύεστε τα λάθος άτομα, ή τα σωστά άτομα στη λάθος στιγμή, αλλά όπως και να το κάνεις, αυτά τα εμπόδια δίνουν πάντα κάτι παραπάνω στις ιστορίες.

Το να μιλάς σε κάποιον με τα μάτια και να σου μιλάει κι αυτός και να καταλαβαίνεστε είναι εκπληκτικό. Αυτό που είναι σπάνιο όμως, είναι να κοιτάζεσαι χωρίς να μιλάς κι αυτό να εκπέμπει μια παράξενη οικειότητα.  Φυσικά, αυτό δεν είναι απαραίτητα ερωτικό – αλλά συνήθως είναι. Αλλά επειδή είμαι η αφηγήτρια, ας πούμε για την ώρα ότι δεν είναι.

Εγώ για παράδειγμα και εντελώς τυχαίως, έχει τύχει να γνωρίσω κάποιον, που φαινομενικά δεν παίζει κανένα ρόλο στη ζωή μου, είμαστε σχεδόν φίλοι, αλλά κυρίως γνωστοί. Δεν έχουμε κάνει καμία ουσιαστική συζήτηση μεταξύ μας, ίσως δεν έχουμε συζητήσει τίποτα απολύτως τώρα που το σκέφτομαι. Όμως έχουμε σταθεί για πολλή ώρα ο ένας δίπλα στον άλλον, χωρίς να μιλάμε κι αυτό δεν ήταν καθόλου αμήχανο, αντιθέτως, υπήρχε μια ανεξήγητη οικειότητα σε αυτή τη σιωπή.  Γι’ αυτό κι έχω την εντύπωση ότι έχουμε διαβάσει πολύ καλά ο ένας τον άλλον, έχουμε αναγνωρίσει το κενό που υπάρχει στον καθένα από εμάς, μέσα μας, το πρόβλημα ή το ελάττωμα, πες το όπως θες. Κι έχουμε αγκαλιαστεί περισσότερο από όσο έχουμε μιλήσει. Έχουμε αγκαλιαστεί όντως δύο τρεις φορές, αλλά πολλές περισσότερες με τα μάτια. Αλλά μπορεί και όχι, γιατί είμαι η αφηγήτρια και δεν ξέρουμε αν συνέβη πράγματι σε εμένα ή σε κάποια άλλη, έτσι δεν είναι;

Μαμιχλαπινάταπάι… Μπορεί να αναφέρεται στην τελευταία πατάτα, μπορεί να περιγράφει και μια ολόκληρη ζωή (υπερβολή, #story_of_my_life)! Αν για όλες τις ιστορίες υπήρχε μια μόνο λέξη, τι θα τα κάναμε τα blogs όμως!