Όπως κάθε ημέρα, στο ίδιο φανάρι, οι ενοχλητικοί ελληναράδες οδηγοί της Λεωφόρου Αμφιθέας, κολλάνε στον μπροστινό τους, ενώ βλέπουν ότι δεν προχωράει η λωρίδα τους και άρα, όταν ανάψει το δικό σου πράσινο δεν θα μπορείς να διασχίσεις. Θα χάσεις φανάρια, θα βρίσεις, θα χαλάσει η ημέρα σου πριν καν αρχίσει. Στην άλλη πλευρά το δρόμου είναι ο πακιστανός που πουλάει τα χαρτομάντιλα. Το δικό μου αμάξι δεν το πλησιάζει, το έχει σταμπάρει, ξέρει ότι περνάω κάθε ημέρα και δεν αγοράζω ποτέ. Στην πραγματικότητα δεν αγοράζω γενικά χαρτομάντιλα, δεν έχω ποτέ στην τσάντα από αυτό.
Εκείνη την ημέρα, συνέπεφτε και η λαϊκή αγορά, επομένως γινόταν χαμός στους γύρω δρόμους. Κάνω να στρίψω και ένας ευγενικός γεράκος που σέρνει το καρότσι της λαικής μπαίνει στο δρόμο μου. Δεν πήγαινε από το πεζοδρόμιο, αλλά κι εγώ δεν έκανα την πλέον νόμιμη αναστροφή του κόσμου. Εκείνος σταματάει, σέρνοντας το καρότσι της λαϊκής παραπέρα και μου κάνει νόημα με το χέρι να περάσω. Με περίμενε υπομονετικά να τελειώσω με τις μανούβρες μου. «Μες τη μέση κι αυτός!», είπα μουρμουρώντας, αν και το μετάνιωνα ήδη την ώρα που το ξεστόμιζα, μιας που έχω αδυναμία στους ηλικιωμένους ανθρώπους. Και αφού τελικά ολοκλήρωσα τη μανούβρα και περίμενα στο φανάρι, συνέχισα να τον παρατηρώ από τους καθρέπτες.
Εκείνος ήταν ακόμη σταματημένος και μου φάνηκε σαν κάτι να έψαχνε μέσα στο καρότσι του. Τον είδα να βγάζει από μέσα ένα λευκόσαρκο ροδάκινο, που μάλλον το είχε μόλις αγοράσει από τη λαϊκή. Το σήκωσε ψηλά και άπλωσε το χέρι του. Ακολουθώντας την κίνηση με τα μάτια, κοίταξα από τον άλλο καθρέπτη για να δω σε ποιον το δίνει… Ο γεράκος προσέφερε το φρούτο στον Πακιστανό.
Μου έμεινε. Αυτή η κίνηση ευγένειας, εντυπώθηκε μέσα μου.
Καλό φθινόπωρο!
No comments:
Post a Comment
Any comments?