Όταν η Αλεξία γνώρισε το Χάρη vol3

Όχι, είπε η Κλαίρη, δεν είχε κοπέλα. Αλλά τόνισε, ότι δεν τον ήξερε και πολύ καλά, για την ακρίβεια καθόλου. Εγώ είχα ένα αγόρι από το σχολείο, μα δεν τραβούσε και το ξέραμε και οι δύο. Για την ακρίβεια το ήξερε και ο Χάρης, γιατί με είχε ακούσει την 1^η ημέρα να του μιλάω στην παραλία και με ρώτησε με θράσος ποιος είναι και γιατί του μιλάω έτσι. «Πως έτσι;», ρώτησα εγώ. «Εγώ θα σε είχα χωρίσει αν μου μίλαγες τόσο αδιάφορα και καθόσουν με αντροπαρέα σε παραλία». Ζηλιάρης ο αντιπαθητικός, είχα σκεφτεί, αλλά δεν είχα κάνει κανένα έγκλημα ακόμα, ήταν υπερβολικός στην κριτική του, στα όρια του αναιδή.  Η σχέση μου ήταν τελειωμένη αρκετούς μήνες πριν από τη γνωριμία μου με το Χάρη, αλλά όπως πολλοί, την συντηρούσαμε τελείως άκεφα από ανασφάλεια κι επειδή είχαμε κανονισμένες κοινές διακοπές. Όλα αυτά είχαν τελειώσει οριστικά και ανεπιστρεπτεί λίγες ώρες μετά από το ποτό στο Agosta.

Ανέκαθεν έτρεφα αγάπη για αυτό το μπαράκι με ιδιαίτερη αδυναμία στο επάνω πάτωμα, όπου και συμπτωματικά είχε κανονίσει η Κλαίρη να πάμε με τη παρέα του Μιχάλη. Μαζί ήταν και 2 νέα πρόσωπα – αγόρια κι αυτά – δεν τα είχα ξαναδεί και έμοιαζαν με χωροφύλακες. Τελικά ήταν οι σωματοφύλακες του Χάρη… Ή αλλιώς, οι κατάσκοποι της κοπέλας που δεν ήξερα ακόμα ότι υπήρχε στη ζωή του. Πριν προλάβει οποιοσδήποτε να μας κακολογίσει, εμένα ή εκείνον, θέλω να θυμάστε 3 πράγματα: Πρώτον , ότι ήμασταν πολύ νέοι, 18 και 21, χωρίς παιδιά σκυλιά και μην έχοντας υποσχεθεί τίποτα στους συντρόφους μας. Δεύτερον, οι καλοκαιρινοί έρωτες είναι θύελλα, τσουνάμι και λάβα μαζί, δεν τους αποφεύγεις εύκολα… Τρίτον, η ιστορία έδειξε ότι άξιζε τον κόπο μιας και είμαστε ακόμα μαζί. Οπότε ναι, χωρίς ντροπή πια, παραδέχομαι ότι όταν γνωριστήκαμε είχαμε και οι δύο άλλες σχέσεις. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες άλλωστε…

Η Κλαίρη και η Άλκηστις κάτι σκαρώνανε, είχαν εξαφανιστεί για ακόμη μια φορά προκειμένου να συναντήσουν κάποιους άλλους γνωστούς τους, όπως φαινόταν ρομάντζο κι από εκείνη τη μεριά. Ο αντιπαθητικός φορούσε τώρα λευκό πόλο μπλουζάκι με μια διακριτική κόκκινη γραμμή στο γιακά, έμοιαζε αλλιώτικος στο σκοτάδι. Οι διαβολικές συμπτώσεις μας έφεραν να στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον, όλοι καθισμένοι σε σκαμπό, εμείς όρθιοι, οι δυό μας, ξεχνώντας ότι υπάρχουν άλλοι άνθρωποι γύρω μας. «Οι φίλες σου πήγαν να βρουν γκόμενους;», είπε με τη γνωστή ειρωνεία. «Δεν ξέρω, μπορεί!», απάντησα χωρίς να δαγγώσω τη γλώσσα μου, με το λευκό μπλουζάκι φαινόταν λιγότερο απειλητικός και κακός και άλλωστε είχα κερδίσει πόντους με την αναγνώριση του Feroza (βλ.vol2). «Εσύ γιατί δεν πας μαζί τους;», η ερώτηση ήταν ρητορική και ένιωθες ότι μέσα του καυχιέται σα να σου λέει, κάθισες επειδή είμαι εγώ εδώ… Η 18άρα που ήμουν κάποτε έσπασε τα δεσμά της ντροπής, «εγώ δεν τους ψάχνω, με βρίσκουν!». Ειλικρινά, δεν ξέρω πως τρύπωσαν αυτά τα λόγια στο στόμα μου, λόγια φωτιές που πυρπόλησαν το Χάρη για τα καλά. «Πάμε να σου βρω εγώ έναν», είπε, με άρπαξε από το χέρι κι άρχισε να με τραβολογάει  μέσα στον κόσμο. 

Απομακρυνόμασταν από την καθιστή παρέα μας και τους 2 κατασκόπους όπως όταν το πλοίο απομακρύνεται από το λιμάνι, σαν οι άλλοι να ήταν αγκυροβολημένοι δεμένοι στη στεριά κι εμείς πάνω στα κύματα και δεν θα μπορούσαν να μας ακολουθήσουν. Το τραβολόγημα δεν είχε τελειωμό, «που πάμε;», πήγα να ρωτήσω, γύρισε το κεφάλι απότομα, πίστευα για να μου απαντήσει, αλλά οχι, και τότε έχασα τον κόσμο όλο, ο αντιπαθητικός είχε κολλήσει τα χείλη του στα δικά μου και έμοιαζε με παραισθησιογόνο ή με αναισθητικό, δεν μπορώ να το περιγράψω. Χάθηκα για λίγο και όταν συνήλθα κι άνοιξα τα μάτια μου έβλεπα έναν άλλον, που δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου αντιπαθητικός… "Ωραίος ο γκόμενος που σου βρήκα;", είπε χαμογελώντας πονηρά.
Είναι η πιο αγαπημένη ατάκα της ιστορίας που οι φίλοι μας δεν χορταίνουν να ακούν όταν τους το αφηγούμαι και που πάντα εξηγώ, ότι αν κάποιος άλλος ερχόταν τώρα να μου πει τέτοιο πράγμα θα έτρωγε κλωτσιά. Αλλά αυτός δεν ήταν ο κάποιος άλλος... Ήταν ο κεραυνοβόλος.

#ΚεραυνοβόλοςΉΤίποτα