#latremenoi_mou_geitones & Miguel

Ήμουν στο παράθυρο της κουζίνας έτοιμη να φτιάξω καφέ για τον Miguel. Όσες φορές προσπάθησα να του φτιάξω καφέ απέτυχα παταγωδώς. Την τελευταία φορά έκανα μια τσαχπινιά με τη φραπεδιέρα και εκτόξευσα τα 2/3 του καφέ στο ταβάνι, το 1/3 στο μάρμαρο, λέρωσα τα ρούχα μου, έκαψα τα χέρια μου και παραλίγο να γκρεμίσω το μισό σπίτι. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να με αποφεύγει και να κάνει ότι δε με ξέρει για 2 μήνες.

Αν εξαιρέσουμε ότι δεν ξέρω να φτιάχνω καλό καφέ, με το Miguel ζούμε τον έρωτά μας για λίγο, μετά αναρωτιόμαστε πως μπλέξαμε έτσι εμείς οι δύο και στο τέλος,  λέμε ο ένας στον άλλον ότι δεν έχουμε τίποτα μεταξύ μας, έτσι, για να το πούμε, να το εμπεδώσουμε. Μέχρι τότε, πιστεύαμε, ότι κανείς δεν ήξερε για εμάς, κάτι που έκανε τη σχέση μας μυστηριώδη και κάπως παθιάρικη - εκτός από τους λατρεμένους μου γείτονες, αυτοί τα άκουγαν – έβλεπαν και  ήξεραν σχεδόν όλα…  «αυτή βάζει άντρες στο σπίτι», θα έλεγε η Λαρισαία πεθερά στη συμπεθέρα. Σιχαμένη, ζηλιάρα, βλαχάρα!

Γενικά τους ψιλομισώ, αλλά επειδή προφανώς ήξεραν για τις κρυφές μου συναντήσεις με τον Ισπανό τερματοφύλακα, είχα σταματήσει για λίγο καιρό να τους πετάω τα σκατά του Τζέρι.

Εκείνο το απόγευμα, οι γείτονές μου οι σώγαμπροι, ο Ζήσης και ο Διονύσης, είχαν φορέσει την εργατική στολή που τους πήρε δώρο ο πεθερός και κλάδευαν τους θάμνους τους στον κήπο. Η πισίνα μισοάδεια, ποιος ξέρει, δεν έμειναν λεφτά να τη γεμίσουν; Φτύνουν όλοι από λίγο κάθε ημέρα για να ανέβει η στάθμη; Τέλος πάντων, ήταν εκεί, τους άκουγα. Καμιά φορά τους χαζεύω από το παράθυρο και λέω «δε μπορεί να έκαναν από 2-3 παιδιά ο καθένας τους... αφού ο πεθερός τους έχει κόψει τελείως τα @@!». Μια δεύτερη απορία που έχω είναι «και πότε τα κάνουν τα παιδιά; Δεν τους έχω ακούσει ποτέ να το κάνουν…». Από ηχομόνωση, σκατά η τροχοβίλα.

Το ίδιο βράδυ θα βλέπαμε κάποιον αγώνα Mundial. Ο Ζήσης και ο Διονύσης έχοντας φάει παντόφλα από τις στρίγγλες γυναίκες τους, είχαν κλειστεί στο δώμα και παρακολουθούσαν τον αγώνα αθόρυβα από μια τη μικρή οθόνη, που έχουν παραχωρήσει στη Φιλιππινέζα τους. Ως βοηθοί της Φιλιππινέζας, οι σώγαμπροι είχαν κάθε δικαίωμα να δουν το Ονδούρα – Εκουαδόρ. «Και μην αρχίσετε να γκαρίζετε γκολ-γκόλ, κοιμούνται τα παιδιά! Και μη καταχτυπάτε τα πόδια σας, ενοχλείτε τη μαμά! Και ούτε να σκεφτείτε να ανοίξετε μπύρες, μεθύστακες. Δεν είναι γήπεδο το σπίτι μας!». Πωπωπωπωπω… στρίγγλες! Σα καλή γειτόνισσα που είμαι, από συμπόνια προς τα πρόσωπα των σώγαμπρων, έβαλα την ένταση στο τέρμα, ώστε να έχουν κι εκείνοι οι καημένοι λίγο ήχο.

Εξήγησα στο Miguel την κατάσταση των δίπλα και το πως μας έχουν κατακλείσει από μπροστά και αριστερά και σε λίγο θα έχτιζαν κι από την άλλη, αφού γεννάνε σα κουνέλια οι στρίγγλες. Από περιέργεια μπήκαμε στο google maps να χαζέψουμε τη γειτονιά. Ενθουσιασμένος από την εφαρμογή του street view, ο Miguel, σύντομα ανακαλύψε ότι ξέρει για εμάς όλος ο πλανήτης, όχι μόνο οι λατρεμένοι μου γείτονες, αφού ο φακός τον είχε πιάσει όρθιο, ημίγυμνο στο μπαλκόνι μου, με ένα φραπέ στο χέρι – μπορούσες να διακρίνεις μέχρι και το ρολόι του. 

#Ξεμπρόστιασμα

#Οι_Αμερικάνοι_φταίνε_για_όλα

#Μας_παρακολουθούν_οι_δορυφόροι