Έναν εσπρέσο για τη Νούρα

Ο καθηγητής δεν μπορούσε να διαλέξει σε ποια γλώσσα θα μιλήσει. Φορούσε ένα μαύρο αυστηρό σακάκι, με μεγάλα χρυσά κουμπιά, από μέσα μπλέ ρουά πουκάμισο κι από κάτω λευκό παντελόνι. Έμοιαζε με πιλότος… «Ασχολούμαι με τις αεροπορικές εταιρείες», είπε, βέβαια δεν έχει καμία επαφή με το πιλοτήριο… Απωθημένα! Στη φάτσα έμοιαζε με τον Γκάντι… Κατάλαβα αμέσως ότι πρόκειται για Ινδό. Επιπλέον ήταν τσαχπινογαργαλιάρης, κουνούσε έντονα τα χέρια του, τα παράτασσε, το ένα όλο αριστερά το άλλο όλο δεξιά, σαν τον εσταυρωμένο και εγώ μέσα μου έκανα «του-ρου-του-του» σε ρυθμό συρτάκι. Εμείς από κάτω κρατούσαμε με τα δυο χέρια το κεφάλι από τη νύστα… Πίναμε μεγάλες γουλιές καφέ και με ασάλευτο βλέμμα αποστηθίζαμε το power point…

Ήρθε να μας βασανίσει για μια ολόκληρη ημέρα… Άρα δεν μένει στην Τουλούζ, κατά πάσα πιθανότητα ούτε καν στη Γαλλία, ίσως όχι στην Ευρώπη. Στην πορεία κατάλαβα ότι δεν μένει πουθενά, ταξιδεύει συνέχεια, σταματημό δεν έχει, μένει σε ξενοδοχεία σε όλο τον κόσμο, κάτι σαν τον Τζωρτζ Κλούνει στο «Ραντεβού στον αέρα». Ποιο να είναι το σκοτεινό μυστικό του; Μήπως δεν κοιμάται ποτέ στην πραγματικότητα; Μήπως στην τσάντα του κουβαλούσε φύλλα κόκας, αυτό είναι που μασάει όλη την ώρα; Όχι, μασάει κατά λάθος το μουστάκι του πού και πού… Δεν θυμάμαι, ο Γκάντι είχε μουστάκι; Δεν έχει σημασία, του μοιάζει αρκετά, δεν φταίνε οι λίγες τρίχες παραπάνω. Αυτό που μου τη σπάει δεν είναι το μουστάκι, δεν είναι το συρτάκι και δεν είναι η στολή πιλότου, εντελώς άκυρη. Μου τη σπάει που δεν μπορεί να αποφασίσει σε ποια γλώσσα θα κάνει μάθημα. Μιλάει γαλλικά και αγγλικά εναλλάξ και μας έχει σπάσει τα νεύρα.

Σε αυτό το σημείο αγανακτεί και η Φού, πετάει ατίθασα το φουλάρι προς τα πίσω… Το φουλάρι με μυστηριώδη τρόπο αγκιστρώνεται να γυαλιά του Μογγολέζου , η Φού τραβάει την άλλη άκρη γιατί έχει φουντώσει και τελικά τα γυαλιά πέφτουνε με δύναμη στο πάτωμα. Μικρή ζημιά, λίγο γρατζουνίστηκαν, λίγο ράγισαν, πάντως δεν έσπασαν. Η Φού είχε φουντώσει, γιατί ο μυστηριώδης πιλότος Γκάντι, έθιξε το θέμα της κρίσης στην Ελλάδα. Είχαμε φουντώσει όλοι, αλλά εγώ πιο πολύ… Πάνω που συγκεντρώνομαι στα Αγγλικά – ο καθηγητής μου είπε ότι έχω αμερικάνικη προφορά και ήθελα να του πω ότι απλώς επηρεάστηκα από το Gossip Girl- και ξαφνικά το γυρίζει ξανά στα Γαλλικά… Οι εναλλαγές ήταν σύντομες, πολλές, εκνευριστικές και όχι ιδιαίτερα ξεκάθαρες. Εκτός των άλλων, όποτε ξεκινάει να μιλάει αρχίζει με το «moi». Εγώ εγώ εγώ κι εγώ. Σίγουρα ακούει Beyoncé στο αμάξι.

Αυτοί που συνήθως κοιμούνται ξεδιάντροπα στο πρώτο θρανίο έφυγαν στο διάλειμμα. Είμαστε πλέον στην 5^η ώρα σερί, έχουμε κάνει μικρό διάλειμμα για μεσημεριανό, που μας έχει κάτσει στο στομάχι. Η Νούρα (η Μαροκινή) έχει γουρλώσει τα μάτια κι έχει ισιώσει την πλάτη στον τοίχο. Κοιτάει τη Φού και δεν κουνάει βλέφαρο, σα να κοιμόταν με ανοιχτά μάτια. Μπαίνουμε στην 6^η ώρα σιγά σιγά… Ο Γκάντι δεν έχει κουραστεί να μιλάει… Κάθε λίγο μας ρωτάει «Ντακόρ;» δεν του απαντάμε και συνεχίζει. «Νουρα, είσαι καλά;» της λέει η Φού τρομαγμένη. «Όχι… κρατιέμαι με το ζόρι!», της απαντάει. Σταματάμε για δεκάλεπτο διάλειμμα, έχουμε άλλες δυο ώρες… Η Νούρα τρέχει σαν τρελή στις σκάλες, βγαίνει στη βροχή, παρασέρνει ότι βρίσκεται στο δρόμο της και ορμάει στην «Καφέτ». Παίρνει έναν τρίτο καφέ να πιεί και ζητάει και δυο οδοντογλυφίδες για τα μάτια, σε περίπτωση που η καφεΐνη δεν την πιάσει καλά. Το μάθημα ξαναρχίζει, έχα σκιστεί στο Ναρκαλιευτή για να μη με πάρει ο ύπνος… Έχουμε μείνει οι μισοί, φύγαν κι οι υπόλοιποι στο μικρό break. Ξάφνου, παίρνει το μάτι μου τον Μογγολέζο, να έχει γύρει μπροστά, να βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το τετράδιο… Ωχ, κοιμήθηκε, είπα μέσα μου, όμως μετά παρατήρησα ότι το χέρι κουνιόταν. Κάτι σημείωνε… Προφανώς δεν έβλεπε πια με τα γρατζουνισμένα γυαλιά κι είχε σκύψει για να δει καλύτερα… Η Νούρα τεντωμένη δεν αφήνει από τα χέρια της τον τρίτο καφέ κι η Φού κουνάει το κεφάλι της σαν τα σκυλάκια που βάζανε κάποτε στα αυτοκίνητα, για να δείξει προσοχή, όμως μέσα της κοιμάται κι αυτή. Για λίγο χάνω εικόνα… «Με προσέχετε;;;» ακούω μέσα στον ύπνο μου και πετάγομαι λίγο πριν φιλήσω το ντοσιέ μου. Πλέον δεν παρατηρώ καν τι γλώσσα μιλάει. Έχει μείνει μισή ώρα ακόμα, θα κάνω υπομονή…