Λόνδρα Baby Vol2

Ξυπνάω αλαφιασμένη, για να στείλω 2-3 κείμενα στη δουλειά – επαγγελματική διαστροφή. Η Μπέμπα τεντώνεται και μου ανακοινώνει οτι θα με πάει στον φυσικό μου χώρο, το ΖΟΟ! Πρώτα θα πιούμε ένα καφέ στη Μπέηκερ Στριτ με ένα φίλο απο τα παλιά- είχα να δω το Μίλτο 6 χρόνια, και για να επανορθώσω τον έστησα μια ώρα όρθιο, στο κρύο!

Μπαίνουμε στο Ρίτζενς Πάρκ, με σκοπό να φτάσουμε πριν το ηλιοβασίλεμμα στο Ζωολογικό Πάρκο. Κοιτάζουμε το χάρτη, στην αρχή φαίνεται απλό (σαν τη Βάνα Μπάρμπα)  και κατανοητό και σε λίγο, σπασμένη στα δυο απο το γέλιο, διαπιστώνω οτι είμαι Άλις ιν Ουόντερλαντ. Η Μπέμπα βγάζει ξανά το χάρτη... πήγαμε απο δω, πήγαμε απο εκεί, πέσαμε πάνω σε συντριβάνια, κουτουλήσαμε σε αδιέξοδα, κυλιστήκαμε στις λάσπες, σχιστήκαμε στα σιρματοπλέγματα και ξεσκισμένες πια, φτάσαμε...

Αλλά απο που μπαίνουμε τώρα; Πουθενά η είσοδος. «Να μπούμε απο το συρματόπλεγμα! Να μην πληρώσουμε κι εισητήριο!» σκεφτήκαμε. Η Μπέμπα πέρνει φόρα. Σκύβω, δένω τις παλάμες μου, και την ώρα που ετοιμάζεται να με πατήσει και να αρπαχτεί απο την ανθισμένη αμυγδαλιά, για να σκαρφαλώσει και με κινήσεις κομάντο, σαν γνήσια αίλουρος, να εισβάλλει στο πάρκο... ένα ζώο αρχίζει να ρουθουνίζει απειλητικά... Θα πάμε απο την κύρια είσοδο τελικά...

Φάγαμε πράσινο ληγμένο παγωτό και αρχίσαμε με καημό και λαχτάρα, να ψάχνουμε ένα λιοντάρι που βρυχάται. Αντί αυτού, συναντήσαμε δυο κοιμήσες τίγρεις που δεν καταδέχτηκαν ούτε να μας κλάσουν, έναν χιμπατζή που μόνο τον κώλο του μας έδειξε, δυο ξεβαμμένα φλαμίγκο, δυο ιπποπόταμους έτοιμους να βουλιάξουν και συνατήσαμε την πλήρη αδιαφορία κάθε ζωντανού, που φιλοξενείται στο υπερτεράστιο αυτό χώρο. Μέχρι, που αποφασίσαμε, σαν Φακλάνες κι εμείς, να περιηγηθούμε στο χώρο των ερπετών. Που είναι το φίδι οέο; Τα μισά ερπετά ήταν θαμμένα και κρυμμένα. Επιτέλους! Λόλα, να ένα φίδι! Σκύβω να δω καλύτερα πάνω απο τον πύθωνα και μου έρχετια η έμπνευση του Χάρι Πότερ. 

«Σσσσαααααχαααααα» του λέω, στη γλώσσα του Βόλντεμορ κι εκείνο σαγηνεύεται... Βάζει τη διχαλωτή γλωσσάρα μέσα, με κοιτάζει κατάματα, και λίγο πριν κοκαλώσει μου απαντάει «Ααααα ΣσσσσιιιιιΧχχτιρ!» και ξανακρύβεται!

Τέτοιο φτύσιμο, ούτε στα φλερτ του Γυμνασίου. Η φύση μας απαρνήθηκε... «Δεν με βαστούν τα πόδια μου Μπέμπα, φαί! Φαί!». ΌΧΙ! Λέει πατριωτικά η Μπέμπα, που δεν το έβαζε κάτω. Υπήρχε ακόμα ένα ζώο να καμαρώσουμε. Μια καμηλοπάρδαλη με ακράτεια. Αυτή δεν μας έκλασε, μόνο μας κατούρησε! Η Μπέμπα ένιωσε οργή... Ήθελε να εξευτηλίσει ό,τι ζώο δεν είχε προλάβει μα μας φτύσει κατάμουτρα. «Να! Μια χελώναααα!» λέω τραγουδιστά για να μας φτιάξω τη διάθεση. «Μμμμ, σιγά! Τέτοιες έχουμε και στη Βούλα...» απαντάει και φτιάχνει το κασκόλ της. «Μπέμπα; Έχουμε τέτοιες χελώνες στη Βούλα;» τη ρωτάω απορημένη. Γυρίζει να κοιτάξει μια δεύτερη φορά... Κι αντικρύζει τη χελώνα... Giant, που θα έλεγε κι ο Γιάνγκος Δράκος.

Και τώρα «βρες την έξοδο». Η ώρα περνάει και έχω βάσιμες υποψίες οτι θα μείνουμε μέσα με τα ζώα... Περνάμε το τούνελ, βρισκόμαστε σε μια άγνωστη περιοχή, ύποπτη, γεμάτη καρουζέλ. «Μαλάκα φτάσαμε στο Παρίσι νομίζω...»...

Ένας τρόπος υπάρχει να καλμάρουμε μετά απο τόση υπερένταση. Πάμε στο Μαροκινό, για ναργιλέ και τσάι....

Το ξέρατε οτι...

Ο Ναργιλές στη Λόνδρα κοστίζει 30 ευρώ (όσο δηλαδή η συσκευή, ο καπνός και δυο κιλά κάρβουνα, στο Μοναστηράκι...)

Οτι η Κορεάτισα φοιτήτρια Ιστορίας της Τέχνης, μιλάει ρώσικα, έρχεται στο Ναργιλάδικο με την κουβέρτα της, μόνη της όλα αυτά, είναι ντυμένη σαν νερντ που μόλις άρχισε να ακούει ροκ, αλλά μέσα της νιώθει χίπισσα...

Οτι στα καφέ, εστιατόρια κ.ο.κ. της Λόνδρας, δεν μπορείς να αράξεις την πέτσα σου για 5 ώρες όπως κάνουμε στο Ελλαδιστάν. Σε διώχνουνε στη μια ώρα (ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας δηλαδή)

Οτι ενώ οι Άγγλοι οδηγούν ανάποδα, στο δρόμο περπατάνε σαν εμάς (απο δεξιά)

Ότι όσο και να τρέξεις, όσα νοήματα και να κάνεις, κανένα λεωφορείο δεν θα σε περιμένει ακόμη κι αν έχεις φτάσει στο κατώφλι κι είσαι με το ένα πόδι μέσα...

Επίσης, τις μούτζες τις θεωρούν πολύ χαριτωμένες και δεν καταλαβαίνουν τη λέξη «Κωλοτρ****ι»... Δοκιμασμένο...