Εγώ & η πέτρα μου, μέρος δ’: Με την πέτρα στο κεφάλι

Η Αφροδίτη έκρινε ότι είμαι έτοιμη να περάσω στο επόμενο στάδιο της θεραπείας. Η πέτρα κι εγώ είχαμε δεθεί, άκουγε η μια την άλλη, όμως η θεραπεία δεν είχε ολοκληρωθεί και προφανώς γι’ αυτό το σύμπαν μου έφερε μεν τον έξυπνο άντρα, τον άντρα το σωστό, τον έβαλε δε σε ένα αεροπλάνο και μου τον ξαναπήρε πίσω. Έτσι, γιατί υπήρξα ηλίθια για πολλά έτη κι επομένως θα έπρεπε να υποφέρω λίγο ακόμα.

Αυτή τη φορά θα ξεπερνούσα τον εαυτό μου. Ήταν η στιγμή που θα πειραματιζόμουν με το διαλογισμό. Ποτέ πριν δεν είχα προσπαθήσει να κάνω κάτι παρόμοιο και όποιον άκουγα να κάνει τέτοια πράγματα τον φανταζόμουν αραχτό σε παραλία με ένα μπάφο στο χέρι. "Καμία σχέση... Είναι ζεν η φάση", μου είπαν. Το ίδιο λέω κι εγώ.

Όπως και να έχει, είμαι αρκετά νευρική για να μπορέσω να αντέξω τόση ώρα ακινησίας και να προσπαθώ να συγκεντρωθώ στο «κενό». Ο διαλογισμός φάνταζε κάτι τελείως εξωπραγματικό για το χαρακτήρα και τις συνήθειές μου. Η Αφροδίτη ούτε πολλές οδηγίες έδωσε – μάλλον θεωρεί ότι εκ φύσεως όλοι μπορούμε να κάνουμε mediation- ούτε αναρωτήθηκε αν θα τα καταφέρω. «Θα ξαπλώσεις με την πέτρα στο κεφάλι, θα αναπνέεις από τα σπλάχνα», είπε, «και θα ακούς το τραγούδι που σου στέλνω…». Υπέθεσα ότι θα πρέπει να κάθομαι αναπαυτικά όπως στις αναπνοές του πιλάτες, με τη διαφορά ότι θα έχω μια κοτρώνα στο κεφάλι μου. Είχα όμως αμέτρητες ερωτήσεις: Πόσες ώρες θα κάθομαι έτσι; Με ανοιχτά ή με κλειστά μάτια; Πρέπει να σκέφτομαι κάτι συγκεκριμένο; Μήπως να κλείσω το wifi για να μην παρεμποδίζονται τα κύματα μας;

Σε ποιο ακριβώς σημείο έπρεπε να βάλω την πέτρα; Στη μέση του κουτέλου; Στο δόξα πατρί; Ανάμεσα από τα φρύδια να ακουμπάει στη μύτη για ισορροπία ; Στερέωσα την πέτρα στο κεφάλι και πήρα βαθιά ανάσα. Κελαηδίσματα, καταρράκτες κι ένα μελωδικό φλάουτο θα με ταξίδευαν στην 5^η διάσταση –δεν έφτασα ποτέ μέχρι εκεί, αλλά σε λίγα λεπτά, δε σκεφτόμουν απολύτως τίποτα γιατί με είχε πάρει ο ύπνος. 

Ξέχασα να αναφέρω βέβαια, ότι οι πνευματικοί άνθρωποι που ασχολούνται με το διαλογισμό, είναι συνήθως φυτοφάγοι, καρπιστές (τρώνε μόνο καρπούς, ωμούς), ή, πριν το διαλογισμό, τρώνε αέρα κοπανιστό, έτσι έρχονται καλύτερα σε επαφή με τη φύση και τις κρυφές διαστάσεις, τα αστρικά ανάλαφρα σώματά τους κλπ. Εγώ ωστόσο, είχα φάει μια κατσαρολάρα μακαρόνια λίγο πριν, επομένως έπεσα σε λήθη σκασμένη αλλά χορτάτη –καμία επαφή με την πνευματική μου υπόσταση…Επίσης επιλέγουν ένα ήρεμο περιβάλλον, κοντά στη θάλασσα, το ηλιοβασίλεμα, στο βουνό, ή σε κάποιο τακτοποιημένο δωμάτιο με κεριά κλπ... Εγώ ξάπλωσα πάνω στα ρούχα που είχα πετάξει νευριασμένη πάνω στο κρεβάτι αδειάζοντας όλα τη ντουλάπα που "δεν έχω τίποτα να βάλω". 

Όταν ξύπνησα έτρεξα να ανοίξω το wifi του κινητού, παρότι ακόμα δεν είχα χωνέψει τα μακαρόνια. Προφανώς κάτι δεν είχα κάνει σωστά, έπρεπε να διαβάσω οδηγίες στο γοογλε πριν κάνω ό,τι είναι να κάνω.

Το πείραμα των διαλογισμών επαναλήφθηκε τα επόμενα 2 απογεύματα με άδειο στομάχι και σε ειδικό στρώμα yoga. Πάλι κατέληξαν σε βαθύ ύπνο. Ίσως να ήταν τυχαίο, αλλά μετά τους διαλογισμούς είχα χάσει τελείως επαφή με τον κόσμο και όταν λέω με τον κόσμο, εννοώ ότι έχασα επικοινωνία με τον τύπο που στόχος της πέτρας θα ήταν να τον φέρει κοντά μου. Σκατά κι απόσκατα, το σύμπαν πάλι μου την έφερε. Τσάμπα τα κεηλαδίσματα, τα ρέικι και ο ύπνος με την πέτρα στο κεφάλι. Αυτή η πέτρα είχε στραφεί εναντίον μου! Ήταν ξεκάθαρο. Κάποιος είχε πιάσει την πέτρα μου και την είχε γεμίσει αρνητική ενέργεια. Κάποιος άπλωσε τη χερούκλα του στο ροζ χαλαζία μου! Κι έπρεπε τώρα να περιμένω την επόμενη Πανσέληνο για να την εξαγνίσω και πάμε πάλι απο την αρχή τις προσευχές και τις δονήσεις και τα ρέικι και οι αναπνοές απο τα αυτιά… 

Ήταν η τελευταία της ευκαιρία. Η Πανσέληνος του Ιουνίου.