16.4.14

Everybody loves the Marketista


Το μεγαλοστέλεχος πάρκαρε τη Φεράρι του στη γνωστή γωνία της επάνω γειτονιάς. Ένα άκρως παράνομο κι επικίνδυνο παρκάρισμα, που υπόσχεται ότι κάποια μέρα η Φεράρι σου θα γίνει καμπριολέ. Κι όμως, είναι η παράνομη θέση που ποτέ η τροχαία δεν καταγράφει, πολύ απλά, γιατί είναι στην επάνω γειτονιά. Στην κάτω γειτονιά, τα πρόστιμα της τροχαίας δίνουν στο τοπίο την ατμόσφαιρα του cherry blossom.

Το μεγαλοστέλεχος που δε φοράει ποτέ τακούνια για να μην προκαλεί και όχι για ορθοπεδικούς λόγους, περπάτησε μέχρι τη μεγαλοεπιχείρηση με τα φλατ μπαλαρινάκια. Πήδηξε πάνω από κλαδιά και διέσχισε τους επικίνδυνους δρόμους και τα σπασμένα πλακάκια. Γιατί ο Marketista ζει επικίνδυνα.

Ύστερα καλημέρισε τους φύλακες της Giant και μπήκε στο κλειστοφοβικό ασανσέρ. Πολλές καλημέρες οι φύλακες. Γιατί όλοι αγαπούν τον Marketista.

Το μεγαλοστέλεχος πέρασε από όλα τα γραφεία να πει καλημέρα για να φτάσει στο μηχάνημα όπου χτυπάνε την κάρτα. Κλίκ – κλίκ. Ύστερα από τη σύντομη πρωινή περιοδεία στα γραφεία των απλών στελεχών, έφθασε επιτέλους στο δικό του μεγαλογραφείο. Το τηλέφωνο είχε ήδη 10 missed calls και η ώρα 09:03 π.μ.. Γιατί όλοι αγαπούν τον Marketista. Γιατί ο Marketista είναι η αρχή του παντός. Γιατί δεν περνάει η ώρα χωρίς αυτόν και κανείς δε μπορεί να κάνει τη δουλειά του σωστά, μα ούτε καν λάθος, απλώς δε την κάνει, επειδή ο Marketista δε σήκωσε το τηλέφωνο. 

Χωρίς τον Marketista, η γη σταματά να γυρίζει, τα πουλιά σταματούν να τραγουδούν κι η θάλασσα να σαλεύει. Χωρίς τον Marketista δε μπορεί η γριά να κλάσει, δε μπορεί να έρθει η άνοιξη, δε μπορεί να γίνει τίποτε σωστά. 

Η ώρα είναι 09:03’ και το τηλέφωνο ξαναχτυπά, πριν η ζεστή γουλιά του πικρού καφέ αγγίζει τα χείλη του Marketista. Ο Μarketista σηκώνει το τηλέφωνο, αρχικά με παιχνιδιάρικη και χαρούμενη διάθεση, γιατί ήτο προπαρασκευή (δηλαδή Πέμπτη). Και γιατί έχει μάθει να έχει γλυκιά φωνή στο τηλέφωνο, όσο εξαγριωμένη κι αν μοιάζει η γκριμάτσα του μίσους που παίρνει στο άκουσμα του "ντριν ντριν", όποιος κι αν είναι στην άλλη μεριά του τηλεφώνου. Το σηκώνει με ένα μακρόσυρτο «ναιαιαιαιαι»… και καθώς ο απόηχος του «εεεεε (αιαιαι)» συνέχιζε γλυκά, μια ξαφνική παρόρμηση κι απρόσμενη οργή ξεπήδησε από το στόμα του σα φλόγα, χωρίς να χάσει τη μελωδικότητα… «ναιαιαιαιαιαιαιαααααααανααααασουουουγαμήσσσσωωωωωω».


Κι όλα τελειώσαν! 

#true_story

Y.Γ. Δεν ήμουν εγώ, αλλά συνέβη κάποτε σε κάποιο άλλο μεγαλοστέλεχος της ίδιας κατηγορίας με εμένα. Με Φεράρι φυσικά.

1 comment:

Any comments?