Ίντια – Υιοθετήθηκε

 Η Ίντια βρέθηκε στη Σαλαμίνα. Ήταν πέντε κουτάβια, ημίαιμα λυκάκια, εκτεθειμένα στον αέρα, τη βροχή, τις ρόδες των οχημάτων, την κακία των ανθρώπων, την πείνα και τη δίψα. Ήταν μία ακόμη γέννα παρατημένων σκυλιών, όπως πολλά, πάρα πολλά άλλα στο συγκεκριμένο μέρος. Γιατί; Γιατί είναι νησί. Γιατί γύρω γύρω έχει θάλασσα και έτσι, μπορείς να παρατήσεις το σκυλί σου εκεί, σίγουρος ότι δεν θα ακολουθήσει τη μυρωδιά σου, θα μπει στο πλοίο και θα έρθει πίσω στην Αθήνα να σε  ξαναβρεί. Γιατί είναι πιο εύκολο να παρατήσεις μια ψυχή σε ένα έρημο μέρος χωρίς να έχεις ιδέα για την τύχη του, παρά να θυσιάσεις 100 ευρώ για τη στείρωσή του.

Η Ίντια ήταν από τις τυχερές. Αν και μια σταλιά κι αν και ασχημούτσικο όπως μου είπαν (που να φανταζόντουσαν πόσο κουκλάρα θα γίνει η κόρη μου!), η ομάδα εθελοντών «Τα αδεσποτάκια μας» της Σαλαμίνας και η εθελόντρια χάρη στην οποία συναντήθηκαν οι δρόμοι μας, η Δέσποινα, τη μάζεψαν και τη φρόντισαν για ένα περίπου μήνα – μαζί με τον κτηνίατρο που τη φιλοξενούσε το τελευταίο διάστημα.

Μόλις την είδα, ήξερα ότι μπορώ να της προσφέρω ένα σπίτι, για πάντα. Πέρασα όλο το βράδυ κοιτάζοντας τις φωτογραφίες της και μίλησα σοβαρά με τον Τζέρι για την υιοθεσία της. Κι έτσι, πήγαμε όλοι μαζί να την παραλάβουμε και να υπογράψουμε το συμβόλαιο υιοθεσίας!

Στην αρχή είναι αμήχανο, γιατί θεωρεί την εθελόντρια και τους γιατρούς της οικογένειά της. Μας κοιτάζει με απορία. Παίζει με τον Jerry, κι εκείνος φαίνεται να μη ζηλεύει, τα πηγαίνει καλά μαζί της. Λίγο μετά φεύγει μαζί μας με μεγάλη προθυμία και στο αυτοκίνητο παλεύει να κάτσει στην αγκαλιά μου!  

Μέσα σε λίγη ώρα φαίνεται να αναγνωρίζει το όνομα της και το «έλα εδώ» και το «μη», ενώ μέσα σε 1 βράδυ έμαθε να ανεβοκατεβαίνει σκαλιά. Δεν είναι εύκολη υπόθεση! Της αρέσει να τρώει καλώδια, πίνει άφθονο νερό και μπορεί να φάει μέχρι να σκάσει, αν δεν προσέξεις να της βάλεις σωστή ποσότητα τροφής. Επίσης, λόγω του νεαρού της ηλικίας της έχει απίστευτη ενέργεια το βράδυ και παρότι έκοβε βόλτες πάνω κάτω  ενόσω εμείς κοιμόμασταν, δεν με ενόχλησε καθόλου. Το πρωί, μόλις κατάλαβε ότι έχω ξυπνήσει, σηκώθηκε στα δύο πόδια στο κρεβάτι και μου γαύγισε μια φορά κοφτά και μου κούνησε την ουρά της. Νομίζω ότι πλέον είμαι η μαμά της.

Αναρωτιέμαι πόσα θα μάθει σήμερα, τη δεύτερη ημέρα της ζωής της μαζί μου. Πόσα θα ξέρει σε ένα μήνα και σε ένα χρόνο…Αυτό που θα αναρωτιέμαι πάντα όμως, είναι πως από τα 25.000 views που είχε το κάθε βίντεο που ανέβαζε 1 μήνα τώρα η Δέσποινα, στην προσπάθεια να τη δώσει για υιοθεσία, ήμουν εγώ η τυχερή. 

Υιοθέτησε ένα αδέσποτο και θα με καταλάβεις!

Υ.Γ. Ο Τζέρι φέτος γίνεται 10 χρονών… Οπότε επιτρέψτε μου να συμφωνήσω, «Αν δεν έχεις μεγαλώσει με την αγάπη ενός σκύλου, δεν θα καταλάβεις ποτέ την πραγματική φιλία»!